Ang kaisipan ng tao ay maaaring itulad sa isang hardin, na maaaring linangin ng may katalinuhan o payagang mapatakbo ng may kaguluhan; ngunit kung nilinang o napapabayaan, ito ay tiyak, na magdadala ng resulta

             Ang kaisipan ng tao ay maaaring itulad sa isang hardin, na maaaring linangin ng may katalinuhan o payagang mapatakbo ng may kaguluhan; ngunit kung nilinang o napapabayaan, ito ay tiyak, na magdadala ng resulta. Kung walang kapaki-pakinabang na binhi ang inilagay rito, magkagayon ay isang kasagsagan ng walang halagang mga damo ang mahuhulog rito, at patuloy na magbibigay ng kanilang mga kauri.

             Tulad ng isang hardinero na nagsasaka sa kanyang lupa, pinanatili itong ligtas mula sa mga damo, at nagpapalaki ng mga bulaklak at prutas na kung saan siya ay mangangailangan, kaya maaari din sa isang tao na mag-alaga sa hardin ng kanyang kaisipan, ang lahat ng mga mali ay inaalis, ang mga walang silbi, at marumi saloobin, at paglinang patungo sa pagiging perpekto ng mga bulaklak at prutas ng karapatan, kapaki-pakinabang, at purong saloobin.

             Sa pamamagitan ng pagsisikap sa prosesong ito, ang tao ay mas maagang makakatuklas na siya ay ang maestrong-hardinero ng kanyang kaluluwa, ang director ng kanyang buhay. Siya rin ang makakatuklas, sa loob ng kanyang sarili, ng mga batas ng pag-iisip, at mauunawaan, ng may tumataas na ganap na kawastuan, kung paanong ang pwersa ng pag-iisip at ang element ng kaisipan ay nagpapatakbo ng mga humuhugis sa kanyang karakter, pangyayari, at kapalaran.

            Ang pag-iisip at karacter ay iisa, at dahil ang karacter ay maaari lamang mahayag at tumuklas sa kanyang sarili sa pamamagitan ng kapaligiran at kalagayan, ang mga panlabas na mga kalagayan sa buhay ng isang tao ay palaging matatagpuan na magkatugma na may kaugnayan sa kanyang mga panloob na estado.

             Hindi ito nangangahulugan na ang kalagayan ng tao sa anumang naibigay na oras ay isang pahiwatig ng kanyang buong pagkatao, ngunit ang mga kalagayan ay magkasundong konektado sa ilang mga mahahalagang elemento ng pag-iisip sa loob ng kanyang sarili na, pansamantala, ang mga ito ay lubhang kailangan para sa kanyang pag-unlad.

             Ang bawat tao ay nasa kanyang kalagayan dahil sa batas ng kanyang pagkatao; ang mga kaisipan na kanyang itinayo sa kanyang karakter ang nagdala sa kanya doon, at sa pag-aayos ng kanyang buhay ay walang elemento ng kapalaran, ngunit ang lahat ay resulta ng isang batas na hindi maaaring magkamali. Ito ay sadyang tunay sa mga taong ang pakiramdam ay "labas sa pagkakatugma” sa kanilang paligid kumpara sa mga taong nasisiyahan sa kanilang paligid.

             Bilang isang umuunlad at nag-eebolusyon na nilikha, ang tao ay kung saan siya andoon para malaman niya na siya ay maaaring lumago; at habang natututohan ang espirituwal na aralin alinman sa pangyayari na kung saan ay naglalaman ng para sa kanya, ito ay lumilipas at nagbibigay ng lugar sa iba pang mga pangyayari.
            Ang Tao ay nasasampal sa pamamagitan ng kanyang kalagayan kaya hangga't siya ay naniniwala na ang kanyang sarili ay isang nilalang sa labas ng mga kondisyon, ngunit kapag napagtanto niya na siya ay isang may malikhaing kapangyarihan, at maaaring siyang mag-utos sa nakatagong lupa at binhi ng kanyang pagkatao mula doon lumalabas ang paglago ng mga kalagayan, pagkatapos siya ay nagiging nararapat na maestro ng kanyang sarili.
             Ang mga kalagayan ay lumalago mula sa pag-iisip, ang bawat tao ay nakakaalam kung sino ang may mahabang oras ay nag-eensayo sa pagpipigil sa sarili at sa pagdalisay ng sarili, dahil mapapansin niya ang pag-iiba sa kanyang kalagayan ay naging eksakto sa proporsyon ng kanyang mga pagbabagong kondisyong pangkaisipan. Tunay na kapag ang isang tao’y seriyosong naglalapat ng kanyang sarili upang malunasan ang mga depekto sa kanyang karakter, at gumawa ng madali at markadong pag-unlad, siya ay makakapasa ng mabilis sa pamamagitan ng isang pagkakasunud-sunod ng may malaking pagbabago.
             Ang kaluluwa ay kusang umaakit sa kung ano ang lihim niyang kinukupkop; kung alin ang kanyang minamahal, at saka kung saan ito natatakot; umabot ito sa taas ng kanyang itinatanging aspirasyon; ito ay bumaba sa antas ng kanyang napaparusahang pagnanais, at ang kalagayan ay ang paraan kung saan ang kaluluwa ay makatatanggap ng para sa sarili nito.

             Ang bawat binhi ng kaisipang itinatanim o pinapayagang mahulog sa kaisipan, at nagkaroon ng ugat doon, ay magdudulot ng para sa sarili niya, mamumulaklak ng maaga o huli sa kaniyang ginagawa, at nadadala ng sarili nitong prutas ng pagkakataon at kalagayan. Ang mabuting kaisipan ay mabuti ang ibinubunga, ang masamang kaisipan ay masama ang ibinubunga.

             Ang mga panlabas na mundo ng kalagayan ay humuhugis sa kanyang sarili sa panloob na mundo ng kaisipan, at parehong ang kaaya-aya at hindi kasiya-siyang mga panlabas na kundisyon ang mga kadahilanan, na gumawa para sa tunay na mabuti para sa isang indibidwal. Habang ang mang-aani ng kanyang sariling pag-aani, ang tao ay natututo sa parehong paghihirap at sa lubos na kaligayahan.
             Ang pagsunod sa kaibuturan ng pagnanais, aspirasyon, mga pananaw, sa pamamagitan ng kung saan siya ay nagbibigay-daan sa kanyang sarili na ma-dominado, (gawin ang kalooban-o'-katiting na ng maduming guni-guni o matatag na maglakad sa highway ng malakas at may mataas na pagpupunyagi), ang isang tao sa wakas ay nakarating sa kaniyang pamumunga at katuparan sa panlabas na mga kalagayan sa kanyang buhay. Ang batas ng pag-unlad at pag-aayos sa lahat ng dako ay makukuha.

            Ang isang tao ay hindi dumating sa bahay na limusan o sa bilangguan sa pamamagitan ng paniniil ng kapalaran o ng kalagayan, ngunit sa pamamagitan ng ang daanan ng hinuhukay na saloobin at batayang kanyang ginugusto. At hindi maaaring ang isang wagas na pag-iisip ng tao ay biglang mahuhulog sa krimen sa pamamagitan ng istress ng anumang panlabas na puwersa; ang kriminal na pag-iisip ay matagal ng lihim na kinakandili sa puso, at ang oras ng pagkakataon ay masisiwalat ang naipong kapangyarihan.

             Ang kalagayan ay hindi gumagawa ng tao; ito ay nagpapakita sa kanya para sa kanyang sarili. Walang ganitong kondisyon ang maaaring umiral bilang pababa sa masamang pinagkabihasnan at ang nag-aalaga ay nagpapakahirap bukod sa may pagkahilig sa bisyo, o pataas sa kabutihan at dalisay nitong kaligayahan kung wala sa patuloy na paglilinang ng walang bahid na dungis sa aspirasyon; at ang tao, samakatuwid, ay ang panginoon at maestero ng kanyang ​​pag-iisip, ay ang tagagawa ng kanyang sarili ang humuhugis at may-akda ng kanyang kapaligiran.
            Kahit sa kapanganakan ang kaluluwa ay pumupunta sa kanyang sarili at sa pamamagitan ng bawat hakbang sa lupa ng peregrinasyon ito ay aakit ng mga kumbinasyon ng mga kondisyon na magbubunyag ng sarili nito, na kung saan ay ang mga repleksyon ng sarili nitong kadalisayan at, karumihan, ang kanyang lakas at kahinaan.
            Ang tao ay hindi nakakaakit ng kung ano ang gusto nila, ngunit ng kung ano sila. Ang kanilang kapritso, ang kinahuhumalingan, at ambisyon ay nahahadlangan sa bawat hakbang, ngunit ang kanilang kaloob-loobang kaisipan at kagustuhan ay mapakain ang kanilang sariling mga pagkain, maging ito napakarumi o malinis. Ang "pagka-divino na humuhugis ng ating mga sarili; ito ay ang ating pinaka-sarili.

            Tanging ang kanyang sarili ang tanikala ng isang tao: pag-iisip at pagkilos ay ang mga tagapiit ng kapalaran nila-sila ay napiit, ang pagiging hindi makawala; sila rin ang mga anghel ng kalayaan-sila’y nagpapakawala, at nagiging marangal. Hindi kung ano ang kanyang kagustuhan at ipinanalangin nakakakuha ang isang tao, ngunit kung ano ang tamang pinaghirapan. Ang kanyang kagustuhan at panalangin ay tanging makalulugod at sinasagot kapag sila ay nailagay sa armonya kasama ang kanyang mga saloobin at mga pagkilos.
            Sa kaliwanagan ng katotohanang ito, ano ang kahulugan ng "paglaban kontra sa kalagayan?" Ito ay nangangahulugan na ang isang tao ay patuloy na naghihimagsik laban sa epekto, habang ang lahat ng oras siya ay nagpapalusog at iniingatan ng mga dahilan ng kanyang puso. Ang mga dahilan ay maaaring nasa porma ng kamalayan o ng walang kamalayan; ngunit anuman ito ay mahigpit na magpapatagal sa pagsisikap ng nag-iingat, at sa gayon ay humihingi ng malakas na tawag para sa lunas.
            Ang tao ay sabik upang mapabuti ang kanilang mga kalagayan, ngunit hindi gustong pagbutihin ang kanilang mga sarili; sila samakatuwid ay mananatiling nakatali. Ang mga taong hindi umuurong mula sa sariling-pagkakapako sa krus ay hindi kailanman maaaring mabigo upang makamit ang mga bagay na kung saan ang kanyang puso ay nakatakda. Ito ay tunay sa mundo maging sa makalangit na mga bagay-bagay. Kahit na ang mga tao na ang tanging layunin ay upang makakuha ng mga kayamanan ay dapat na maging handa upang gumawa ng dakilang mga personal na sakripisyo bago makamit niya ang kanyang mga ninanais; at kung gaano ang higit pa kaya kung sino ang nakapagtanto ng  isang malakas at matatag na buhay?
            Narito ang isang taong ubod ng hirap. Siya ay lubhang nababahala sa kanyang kapaligiran at tahanan ang kaginhawahan ay dapat na mapabuti, gayon pa man sa lahat ng oras siya ay pabaya sa kanyang trabaho, at ipinapalagay niya na siya ay may karapatang linlangin ang kanyang employer sa dahilang kulang ang kanyang sinusuweldo. Ang ganitong tao ay hindi nakakaunawa ng pinakasimpleng simulain ng mga prinsipyo na kung saan ay ang batayan ng tunay na kasaganaan, at hindi lamang talagang hindi karapatan dapat tumaas mula sa kanyang pagkahamak, ngunit siya ay talagang nag-aakit sa kanyang sarili ng isang mas malalim pa rin pagkahamak sa pamamagitan ng pagtira sa ganoong kaisipan, at kumikilos ng may katigasan, mapanlinlang, at parang hindi makatao ang saloobin.

            Narito ang isang mayamang tao na biktima ng isang masakit at paulit-ulit na sakit bilang resulta ng katakawan sa pagkain. Siya ay handang magbigay ng malaking halaga ng pera upang makakuha ng makakapagpaalis nito, ngunit hindi niya isakripisyo ang kanyang katakawan sa kanyang ninanais. Gusto niyang bigyang-kasiyahan ang kanyang panlasa para sa mayaman at masasarap na pagkain at magkaroon din ng mabuting kalusugan. Ang ganoong tao ay lubos na walang kakayahan upang magkaroon ng mabuting kalusugan, dahil hindi niya pa natutunan ang unang prinsipyo ng isang malusog na buhay.

            Heto ang isang tagapag-empleyo ng mga manggagawa na nag-aangkin ng baluktot na mga hakbang upang maiwasan ang pagbabayad ng mga pasahod ayon sa tamang regulasyon, at, sa pag-asa ng ng mas malaking kita, binabawasan ang sahod ng kanyang mga manggagawa. Ang ganoong tao ay hindi na-aangkop para sa kasaganaan, at kapag nakita niya ang kaniyang sarili sa pagkalugi, sa kanyang reputasyon at kayamanan, sinisisi niya ang pangyayari, hindi niya alam na siya ang nag-iisang may-akda ng kanyang kalagayan.

             Ipinakilala natin ang tatlong kaso para maipakita ang mga katotohanan na ang tao ay ang dahilan (bagaman halos palaging wala sa kamalayan) ng kanyang kalagayan, at habang ang pinupuntirya ay ang magandang kapalaran, patuloy na siya ay nabibigo sa katuparan nito sa pamamagitan ng paghikayat sa mga saloobin at kagustuhan na hindi maaaring posibleng ilagay sa armonya. Ang ganitong mga kaso ay dumadami at iba-iba halos pero walang katapusan. Kaya kung lulunasan, sundan ang ikinikilos ng mga batas ng pag-iisip sa kanyang sariling isip at buhay, at hanggang ito ay hindi ginagawa, ang mga panlabas na katotohanan ay hindi maaaring magsilbi bilang isang batayan ng pagdadahilan.

            Ang kalagayan, gayunpaman, ay kumplikado, ang kaisipan ay malalim na naka-ugat, at ang mga kondisyon ng kaligayahan ay magkakaiba sa bawat indibiduwal, na ang buong pagkokondisyon sa kaluluwa ng isang tao (bagaman maaari itong kilala ng kanyang sarili) ay hindi maaaring hinuhusgahan ng iba mula sa panlabas na aspeto ng kanyang buhay nang nag-iisa.
             Ang isang tao ay maaaring maging tapat sa ilang mga direksyon, pero nagdurusa sa pa rin sa kagipitan sa mga pangangailangan; ang isang tao ay maaaring maging hindi tapat sa ilang mga direksyon, pero nakukuhang yumaman;ngunit ang  konklusyon na karaniwang nabubuo na ang isang tao ay nabibigo dahil sa kanyang partikular na katapatan, at ang iba pa ay yumayaman dahil sa kanyang partikular na panlilinlang, ay ang resulta ng isang mababaw na paghuhusga, na kung saan ipinagpapalagay na ang mga hindi tapat na tao ay halos ganap na korupt, at ang matapat na tao halos ay ganap na mabuti.
              Sa liwanag ng isang mas malalim na kaalaman at mas malawak na karanasan ang ganoong paghuhusga ay nakitang mali. Ang hindi tapat na tao ay maaaring magkaroon ng ilang mga kahanga-hangang katangian, na hindi tinataglay ng iba; at ang matapat na tao ay may nakakapoot na masamang hilig na kung saan ay wala sa iba. Ang matapat na tao ay umaani ng magandang resulta ng kanyang matapat na mga saloobin at mga gawa; siya rin ay nagdudulot sa kanyang sarili ng paghihirap, na nabubuo galing sa masasamang hilig. Ang hindi tapat na tao gayon din naman ay nagtatamo ng kanyang sariling paghihirap at kaligayahan.
            Ito ay kasiya-siya sa pantaong kapalaluan upang maniwala na ang isa ay naghihirap dahil sa kanyang kabutihan; ngunit hanggang hindi nalilipol ng isang tao ang bawat masasakit, mapait, at hindi malinis na pag-iisip mula sa kanyang kaisipan, at hugasan ang bawat kasalanan na naka- mantsa mula sa kanyang kaluluwa, maaari ba siyang maka- posisyon upang malaman at ipahayag na ang kanyang paghihirap ay ang mga resulta ng kanyang kabutihan, at hindi ng kanyang masamang katangian; at sa mga paraan upang, matagal pa bago niya maabot, ang kataas-taasang pagiging perpekto, siya ay makatuklas, na magtrabaho sa kanyang kaisipan at buhay, ang dakilang batas na kung saan ay ganap na may katarungan, at na hindi maaaring, samakatuwid, magbigay ng kabutihan para sa kasamaan, at kasamaan para sa kabutihan.
             Ang pagkakaroon ng nasabing kaalaman, siya pagkatapos ay makakaalam na, paglingon niya sa kanyang nakaraan ang kamangmangan at pagkabulag, sa kanyang buhay ay, at palaging , may makatarungang nakaaayos, na ang lahat ng kanyang nakaraang mga karanasan, mabuti at masama, ay patas na nagtatrabaho sa kanyang pag-unlad, ngunit hindi pa nag eevolve ang kanyang sarili..
            Ang magandang pag-iisip at pagkilos ay hindi kailanman maaaring magdulot ng masamang resulta; ang masamang saloobin at mga aksyon ay hindi kailanman maaaring magdulot ng mabuting resulta. Parang sinasabi nating alang pang-gagalingan ang mais kung hindi sa mais, walang mula sa kamatis kung hindi mula sa kamatis. Nauunawaan ng mga tao ito mula sa batas ng likas na mundo, at nagtatrabaho kasama niya; ngunit kakaunti ang nakakaintindi nito na sa mental at moral na mundo (bagaman ang operasyon ay simple at hindi lumilihis), at sila, samakatuwid, ay hindi nakikipagtulungan sa mga ito.
            Ang paghihirap ay palaging epekto ng maling pag-iisip sa ilang mga direksyon. Ito ay isang pahiwatig na ang mga indibidwal na wala sa pagkakaisa, sa armonya, sa kanyang sarili, sa Batas ng kanyang pagkatao. Ang nag-iisa at kataas-taasang pag-gamit ng mga paghihirap ay upang maging dalisay, upang masunog ang lahat ng walang silbi at hindi malinis. Ang paghihirap ay humihinto para sa kanya na naging dalisay. Walang dahilan para sunugin ang ginto kung naalis na ang mga dumi nito, at naging isang perpekto, dalisay at ang na liwanagang pagkatao ay hindi na magdurusa.
            Ang mga pangyayari, na natatagpuan ng isang tao ng may paghihirap, ay ang mga resulta ng kanyang sariling kaisipan sa armonya. Ang mga pangyayari, na ang isang tao ay nakatatagpo ng may kaligayahan, ay ang resulta ng kanyang sariling kaisipan sa armonya. Ang kaligayahan, hindi ang materyal na ari-arian, ay ang sukatan ng tamang kaisipan; ang pagkapahamak, hindi ang kakulangan sa ari-ariang materyal, ay ang sukatan ng maling kaisipan.
            Ang isang tao ay maaaring isinumpa at yumaman; maaaring siya ay pinagpala at naghihirap. Ang kaligayahan at kayamanan ay nagkakasama sama kapag ang mga kayamanan ay makatarungan at matalinong ginagamit; at ang mahirap na tao lamang ang bumababa sa pagkahamak kapag siya ay nagpalagay ng kanyang kapalaran bilang isang pasaning hindi makatarungang nakapataw.
            Ang karukhaan at pagpapakalabis ay ang dalawang sukdulan ng pagka-pahamak. Sila ay parehong mga hindi likas at resulta ng mental na kaguluhan. Ang isang tao ay hindi tama ang kondisyon hanggang sa siya ay maging masaya, malusog, at mayamang tao; at ang kaligayahan, kalusugan, at kasaganaan ay ang mga resulta ng isang maayos na pag-sasaayos ng panloob kasama ang panlabas, ng tao sa kanyang paligid.
            Ang isang tao ay nagsisimulang maging isang tao kapag siya ay tumigil sa kanyang pag-angal at pang-lalait, at mag-umpisang maghanap sa mga nakatagong katarungan na mag-aayos sa kanyang buhay. At habang inaangkop niya ang kanyang kaisipan sa ipinaguutos na kadahilanan, siya ay tumitigil sa pag-aakusa sa iba na sila ang sanhi ng kanyang kondisyon, at binubuo ang kanyang sarili hanggang sa lumakas at magkaroon ng marangal na saloobin; tinitigilan ang pagsipa sa nga pangyayari, kung hindi nagsisimulang gamitin ang mga ito bilang mga pantulong sa kanyang mas mabilis na pag-unlad, at bilang isang paraan ng pagtuklas ng mga nakatagong mga kapangyarihan at mga posibilidad sa loob ng kanyang sarili.
            Batas, hindi pagkalito, ay ang nangingibabaw na prinsipyo sa uniberso; katarungan, hindi kawalan ng katarungan, ay ang kaluluwa at diwa ng buhay; ang katuwiran, hindi katiwalian, ang humuhubog at ang gumagalaw na puwersa sa espirituwal na pamahalaan ng mundo. Ang pagiging gayon, ang tao ay dapat magtama sa kanyang sarili upang makita na ang uniberso ay tama; at sa panahon ng proseso ng paglalagay ng kanyang sarili sa tama makikita niya na habang binabago niya ang kanyang mga saloobin sa mga bagay at sa iba pang mga tao, ang mga bagay at ang ibang mga tao ay magbabago sa paligid niya.
            Ang patunay ng katotohanang ito ay nasa bawat tao, at ito samakatuwid ay kumikilala ng madaling pagsisiyasat sa pamamagitan ng sistematikong pagsisiyasat ng sarili at sa sariling analisis. Hayaan ang tao sa isang radikal na pagbabago ng kanyang mga saloobin, at siya ay mamamangha sa mabilis na pagbabagong-anyo nito epekto sa materyal na kundisyon ng kanyang buhay. Iniisip ng tao na ang pag-iisip ay maaaring pinananatiling lihim, ngunit hindi ito maaari; ito ay mabilis na nagpapalinaw sa ugali, at ang ugali ang nagbubuo sa kalagayan.
            Ang mga makahayop na saloobin ay nagpapalinaw sa mga gawi ng paglalasing at sa hilig ng laman, na nagbubuo sa kalagayan ng paghihikahos at sakit: ang maruming saloobin ng bawat uri ay lumilinaw sa mahina at nakakalitong mga ugali, na nagbubuo ng pagka-istorbo at salungat sa pangyayari: ang kaisipan ng takot, pag-aalinlangan, pag-aatubili ay lumilinaw sa mahina , parang hindi lalaki, at walang matibay na pasya at ugali, na nagbubuo sa pagkakataon ng pagkabigo, pagdaralita, at inaarugang alipin: ang tamad na saloobin ay lumilinaw sa mga ugali ng kadumihan at panlilinlang, na nagpbubuo sa pagkakataon ng pagka-madumi at kadukhaan: ang poot at pagtuligsang saloobin ay lumilinaw sa mga ugali ng akusasyon at karahasan , na nagbubuo sa pagkakataon ng pinsala at pag-uusig: ang makasariling saloobin ng lahat ng uri ay lumilinaw sa mga ugali ng pagkamakasarili, na nagbubuo sa kalagayan nang higit pa o mas mababang pagkakabalisa.
            Sa kabilang banda, ang magandang saloobin ang lahat ng uri ay lumilinaw sa ugali ng biyaya at kabaitan, na tumitigas sa magiliw at maaliwalas na pangyayari: ang purong saloobin ay lumilinaw sa ugali ng pagtitimpi at pagpipigil sa sarili, na nagbubuo sa kalagayan ng pagpapahinga at kapayapaan: ang saloobin sa tapang , pag-asa sa sarili, at desisyon ay lumilinaw sa tunay na ugali, na nagbubuo sa pagkakataon ng tagumpay, kasaganahan, at kalayaan: ang masigasig na saloobin ay lumilinaw sa ugali ng kalinisan at kasipagan, na nagbubuo sa kalagayan ng pagkawili: pagkamaamo ang pagpapatawad ay nagpapalinaw sa mga ugali ng pagka-magiliw , na nagbubuo sa proteksiyon at pang-preserba sa mga pangyayari: ang pagmamahal at mabait na saloobin ay nagpapalinaw sa ugali ng pagiging malilimutin para sa ibang tao at bagay, na nagbubuo sa pagkakataon ng kasiguruhan, katibayan, kasaganaan at sa tunay na kayamanan.
            Isang partikular na pagsasanay sa kaisipan ay naninindigan, maging ito ay mabuti o masama, at hindi maaaring mabigo upang makabuo ng mga resulta sa karacter at pangyayari. Ang tao ay hindi maaaring direktang pumili ng kanyang kalagayan, ngunit maaari niyang piliing ang kanyang mga saloobin at iniisip, sigurado, huhugis sa kanyang kalagayan.
            Ang kalikasan ay tumutulong sa bawat tao para sa kaluguran ng mga saloobin, na siya niyang pinaka-hihikayat, at ang mga pagkakataon ay ipapakita na kung saan ay mabilis na darating pareho sa mabuti at masamang saloobin.
            Hayaan ang tao na tigilan ang kanyang makasalanang pag-iisip, at ang mundo ay lalambot sa kanya, at magiging handa upang makatulong sa kanya; hayaan siyang isaisantabi ang kanyang mahina at masakiting pananaw, at pagmasdan, ang mga pagkakataon ay sumisibol sa bawat kamay upang tulungan ang kanyang malakas at matatag na paninindigan; hayaan siyang humikayat ng magagandang pananaw, at walang mahirap na kapalaran ang dapat sumailalim sa kanya pababa sa pagkapahamak at kahihiyan. Ang mundo ay ang iyong kaleydoskopo, at ang iba't ibang mga kumbinasyon ng kulay, na sa bawat sumusunod na sandali ito ay nagpapakita sa iyo ng mga katangi tanging naisasaayos na mga larawan ng iyong palaging gumagalaw na mga kaisipan.

            "Kaya Ikaw ay magiging kung ano ang iyong naisin;
Hayaan ang pagkabigo na maghanap sa kanyang maling nilalaman
Sa mahihirap na salitang, 'kapaligiran,'
Subalit ang espiritu ay tumatanggi rito, at ito ay malaya.

            "Ito ang maestro ng oras, ito ay sumasakop sa mga espasyo;
Ito ay nananakot sa mayayabang, manloloko, at sa pagkakataon,
At nagpaparusa sa malupit na pangyayari. Nagtatanggal ng korona, at nagpupuno sa lugar ng tagapaglingkod.

            "Ang kalooban ng tao, ang puwersang hindi nakikita, ang supling ng isang walang kamatayang kaluluwa, ay kayang pumutol ng paraan sa anumang layunin,
Kahit na harangan ng mga pader ng ​​granayt.

            "Huwag maiinip sa mga pagkaantala Matutong maghintay tulad ng isang nakakaunawa; Kapag ang espiritu ay pumailang-ilang at nag-utos
kahit ang mga anghel ay handang sumunod.”

Ang epekto ng kaisipan sa kalusugan at sa katawan.

            Ang katawan ay ang lingkod ng kaisipan. Ito ay sumusunod sa operasyon ng kaisipan, maski ito ay sadyang pinili o awtomatikong ipinahayag. Sa pagpapahayag ng labag sa batas na mga saloobin ang katawan ay mabilis na lumulubog sa sakit at pagkabulok; at sa utos ng kaligayahan at magandang saloobin ito ay nadadamitan ng kasariwaan at kagandahan.
            Ang sakit at kalusugan, tulad ng kalagayan, ay nag-uugat sa pag-iisip. Ang masasakit na saloobin ay nagpapahayag ng kanilang mga sarili sa pamamagitan ng isang masakiting katawan.Ang saloobin ng pagka-takot ay nai-pakilalang nakakapatay ng isang tao ng mas mabilis pa sa bala, at patuloy na pumapatay ng libu-libong mga tao sa tiyak bagaman hindi gaanong mabilis. Ang mga taong nakatira sa takot ng pagkakaroon ng sakit ay ang mga taong nakakakuha nito. Ang pagkabalisa ay mabilis na nakapagpapahina ng buong katawan, at naitatag ito bukas sa pagpasok ng mga sakit; habang ang maruming saloobin, kahit na hindi ginagawang pisikal, ay madaling nakababasag ng nervous sistem.
            Ang malakas, dalisay, at masayang saloobin ay nagtatayo ng katawan sa kalakasan at pagpapala. Ang katawan ay maselan, na tumugon kaagad sa mga iniisip sa pamamagitan ng kung saan ito ay naitanim, at ang mga ugali ng pag-iisip ay makakapagdulot ng kanilang sariling mga epekto, mabuti o masama, doon.
            Ang mga tao ay patuloy na magkaroon ng hindi malinis at na lalasong dugo, hangga't pinalalaganap nila ang maruming saloobin. Mula sa malinis na puso ay isang malinis na buhay at malinis na katawan. Mula sa marungis na kaisipan lumalabas ang marungis na buhay at isang korupt na katawan. Amg kaisipan ay ang benditahan ng aksyon, buhay, at paghahayag; gawing dalisay ang balon, at ang lahat ay magiging dalisay.
          Ang pagbabago ng diyeta ay hindi makatulong sa isang tao na hindi magbabago ng kanyang mga saloobin. Kapag ginagawang dalisay ng isang tao ang kanyang saloobin, siya ay hindi na maghahangad ng matatabang pagkain.
            Ang malinis na saloobin ay lumilikha ng malinis na ugali. Ang mga tinaguriang santo na hindi naghuhugas ng kanilang katawan ay hindi isang santo. Siya na may matatag at malinis na mga saloobin ay hindi kinakailangang isaalang-alang ang maghangad ng masama sa kanyang kapwa.
            Kung nais mong protektahan ang iyong katawan, bantayan ang iyong kaisipan. Kung nais mong baguhin ang iyong katawan, pagandahin ang iyong kaisipan. Ang saloobin na may masamang hangarin, inggit, kabiguan, at ang kawalan ng pag-asa, ay nagnanakaw sa kanyang katawan ng kalusugan at biyaya. Ang isang maasim na mukha ay hindi nagmumula sa pamamagitan ng pagkakataon; ito ay ginagawa sa pamamagitan ng maasim na saloobin.
            Ang kulubot na sumisira ay naiguguhit sa pamamagitan ng kahangalan, simbuyo ng damdamin, at pagmamataas.
            May isang babaeng 96 ang edad ngunit may maliwanag, inosenteng mukha ng isang batang babae. May isang lalaki na nasa ilalim ng gitnang edad na ang mukha ay nasisira sa walang armonyang tabas. Ang isa ay ang resulta ng isang matamis at maliwanag na disposisyon; ang isa ay resulta ng mga simbuyo ng damdamin at diskontento.
            Dahil hindi ka maaaring magkaroon ng kalugod-lugod at kapaki-pakinabang na tirahan maliban kung papapasukin mo ang hangin at sikat ng araw ng malaya sa iyong kuwarto, kaya ang isang malakas na katawan at isang maliwanag, masaya, o matahimik na bukas ng mukha ay maaari lamang magresulta mula sa malayang pagpasok sa kaisipan ng mga pag-iisip sa kagalakan at tapat na kalooban at kahinahunan.
            Sa mga mukha ng mga may edad may mga kulubot na nagawa ang pakikiramay, ang iba sa pamamagitan ng malakas at dalisay na pag-iisip, at sa iba ay naukit sa pamamagitan ng silakbo ng damdamin: sino ang hindi maaaring makilala sa mga ito? Sa mga taong nabuhay ng may katarungan, ang edad ay kalmado, tahimik, at napaka- suwabe, tulad ng paglubog ng araw. Mayroong isang albularyo na nakahiga sa kanyang banig ng kamatayan. Siya ay hindi matanda maliban sa edad. Siya ay namatay na mapayapa at tiwasay tulad noong nabubuhay pa siya.

            Walang manggagamot ang umaayaw sa kaaya-ayang pag-iisip na papawi sa mga karamdaman ng katawan; walang taga-aliw na ikukumpara sa may mabuting hangarin para sa pagpawi sa anino ng pighati at kalungkutan. Upang patuloy na mabuhay sa saloobin ng masamang kalooban, pangungutya, hinala, at inggit, ay para makulong sa isang sariling gawang bilangguan. Ngunit sa pag-iisip ng mabuti para sa lahat, para maging kaaya-aya sa lahat, para sa matiyagang matutunan hanapin ang mabuti sa lahat-ang hindi makasariling saloobin ay ang mga portal ng langit; at upang tumira araw-araw sa pag-iisip ng kapayapaan patungo sa bawat nilalang ay magdadala ng saganang kapayapaan sa may-ari.

Ang Kaisipan at layunin

            Hanggang sa ang pag-iisip ay mai-ugnay sa layunin walang intellihenteng katuparan ang magaganap. Sa karamihan ng mga sumisigaw na kaisipan na pinapayagang "sumama sa agos" sa karagatan ng buhay. Ang kawalan ng layunin ay isang masamang bisyo, at sa ganoong pag-anod ay hindi dapat magpatuloy para sa kanya na gustong makaiwas sa mga malalaking kapahamakan at pagkawasak.
            Sila na walang sentral na layunin sa kanilang buhay ay mahuhulog, isang madaling biktima sa makitid na pag- aalala, takot, kaguluhan, at awa sa sarili, ang lahat ay indikasyon ng kahinaan, na humantong, tulad ng tiyak na sadyang binalak na kasalanan (bagaman sa pamamagitan ng isang iba't ibang mga ruta), sa kabiguan, kalungkutan, at kawalan, dahil ang kahinaan ay hindi maaaring magpumilit sa isang ma-kapangyarihang umuunlad na uniberso.
            Ang isang tao ay dapat mag-isip ng isang lehitimong layunin sa kanyang puso, at magtakdang makamit ito. Dapat gawin niyang itong pangunahing punto ng kanyang saloobin. Maaaring itong maging porma ng isang espirituwal na ideal, o maaari itong isang makamundong bagay, ayon sa kanyang likas na katangian sa ngayong panahon; ngunit kung anuman ito, dapat patuloy niyang ituon ang kanyang pwersa ng pag-iisip sa mga bagay, na kung saan siya ang nagtakda. Dapat niyang gawin itong layunin ang kanyang kataas-taasang tungkulin, at dapat ilaan ang kanyang sarili sa kanyang kakayahan, hindi nagpapahintulot sa kanyang pag-iisip upang malihis ng pansandali sa guni-guni, pag-asam, at pag-aakala.
            Ito ang hari o reyna ng kalsada sa pagpipigil sa sarili at tunay na konsentrasyon ng pag-iisip. Kahit na siya ay mabibigo muli’t muli isasagawa niya ang kanyang mga layunin (na kinakailangan hanggang ang kahinaan ay pagtagumpayan), ang lakas ng karacter na nakukuha ang magiging sukatan ng kanyang tunay na tagumpay, at ito ay nagbubuo ng bagong panimulang-puntos para sa hinaharap na kapangyarihan at pagtatagumpay.
            Yaong hindi naghahanda para sa pagkaunawa ng isang mahusay na layunin ay dapat mag-ayos ng pag-iisip ng walang pagkakamali sa pag-ganap ng kanilang tungkulin, kahit na paanong hindi mahalaga ang kanilang mga gawain kung ito ay titingnan. Tanging sa paraang ito maaaring ang mga saloobin ay maipon at maituon, at mapagpasyahan at ang enerhiya ay mabuo, na tinatapos, walang anuman ang hindi maaaring matupad.
            Ang pinakamahinang kaluluwa, na nakaka-alam ng sarili nitong kahinaan, at naniniwala sa katotohanan ito na ang lakas ay maaari lamang na mabuo sa pamamagitan ng pagsisikap at kasanayan, kagustuhan, kaya naniniwala, sa oras na inumpisahan para magsimulang magsikap, at, dagdagan ng pagsusumikap ng pagsisikap, ng tiyaga ng pagtatiyaga, ng lakas sa lakas, at hindi kailanman titigilan upang mabuo, at sa wakas lumago ng malakas.
            Gaya ng mahinang katawan ng isang tao na maaaring palakasin sa pamamagitan ng maingat at matiyagang pagsasanay, kaya ang taong mahina ang pag-iisip ay maaaring magpalakas sa pamamagitan ng ehersisyo ng kanyang sarili sa tamang pag-iisip.
            Para maalis ang kawalan ng direksyon at kahinaan, at upang magsimulang mag-isip ng may layunin, ay ang makapasok sa hanay ng mga malalakas na nakakakilala sa kabiguan bilang isa sa mga daanan sa kakayahan; na gumawa ng lahat ng mga kondisyon na magsilbi sa kanila, at ang nag-iisip ng kalakasan, nagtatangka ng walang takot, at nagtutupad ng perpekto.
            Ang nakakaunawa sa pag-iisip ng kanyang layunin, ang isang tao ay nararapat mag-isip ng dapat imarka sa tuwid na daanan ng kanyang tagumpay, tumitingin sa kanan o kaliwa. Ang pag-aalinlangan at takot ay dapat mahigpit na mapaalis; sila ay nakabubuwag na mga elemento, na naninira sa tuwid na linya ng pagsusumikap, na nagbibigay ng hindi tuwid, walang saysay, at walang silbi.

            Ang saloobin ng pagdududa at takot ay hindi kailanman makakatapos ng anumang bagay, at hindi kailanman makakaya. Sila ay palaging humantong sa pagkabigo. Hangarin, enerhiya, kapangyarihan upang gawin, at ang lahat ng malakas na pag-iisip kapag napapatigil ng pag-aalinlangan at takot dahil gumagapang ang mga ito papasok sa kaisipan.