Ito ang simbolismo sa likod ni Jesus ng nakasakay siya papuntang Jerusalem sa isang donkey sa Linggo ng Palaspas.

Ito ang simbolismo sa likod ni Jesus ng nakasakay siya papuntang Jerusalem sa isang donkey sa Linggo ng Palaspas. Kung titingnan ang kuwento sa bibliya na si Jesus ay nakasakay sa donkey papuntang Jerusalem noong Linggo ng palaspas at makikita natin ang ilang mahahalagang simbolismo dito. Ang donkey ay palaging isang sinaunang simbolo para sa kaisipan dahil ang donkey ay palaging maling kumikilos at hindi ginagawa kung ano ang iniuutos sa kanya, iyon ay ang parehong bagay sa pag-iisip.

Juan 12:

Ang Matagumpay na Pagpasok sa Jerusalem
(Mateo 21:1-11) (Marcos 11:1-11)(Lucas 19:28-40)

               12 Kinabukasan, nabalitaan ng maraming taong dumalo sa pista na si Jesus ay papunta sa Jerusalem. 13 Kumuha sila ng mga palapa ng palmera, at lumabas sila sa lunsod upang siya'y salubungin. Sila'y sumisigaw, Purihin ang Diyos. a Pinagpala ang dumarating sa pangalan ng Panginoon! Purihin ang Hari ng Israel!
               14 Nakakita si Jesus ng isang batang asno at sinakyan niya ito, gaya ng nasusulat,
15 Huwag kang matakot, lunsod ng Zion!
Masdan mo, dumarating na ang iyong hari,
nakasakay sa isang batang asno!
               16 Hindi ito naunawaan noon ng kanyang mga alagad. Ngunit matapos na si Jesus ay muling mabuhay at maluwalhati, naalala nilang ganoon nga ang sinasabi sa kasulatan tungkol sa kanya, kaya't gayon nga ang nangyari.
               17 Ipinamamalita naman ng mga taong kasama ni Jesus ang ginawa niyang muling pagbuhay kay Lazaro. 18 At iyon ang dahilan kaya siya sinalubong ng napakaraming tao, nabalitaan nila ang himalang ginawa niya.
               19 Kaya't nasabi ng mga Pariseo, Walang nangyayari sa pagsisikap natin. Tingnan ninyo, sumusunod pa rin sa kanya ang lahat!

Si Jesus na nakasakay sa asno o donkey ay isang representasyon ng pag-kontrol sa kapangyarihan ng kalooban o will power. Ang Jerusalem ay kumakatawan sa superior na mundo ang mas mataas na dimensyon.

Kaya kailangan nating sundin ang halimbawa ni Jesus. Siya ay ang maestro sa kasong iyon ang kamalayan  na nakasakay sa asno papunta sa mas mataas na dimensyon iyan ang gusto nating gawin sa meditasyon kontrolin ang asno at sumakay ito sa ating sariling Jerusalem ang superior na mundo.

Sa kasamaang palad ang karamihan sa mga oras ang ating asno ang sumasakay sa atin hindi tayo nahahatid sa tamang pupuntahan, palaging tumatakbo sa paligid ng paikot ikot lamang. Ito ay isang bagay na dapat nating isipin kung titingnan mo ito mula sa perspektibong ito ang ating nakikita ay  si Jesus sa paglalarawan ng kahalagahan ng isip, ang pag-kontrol sa intelektwal na sentro kung kinokontrol mo ang intelektwal na sentro saka maaari mong idiretcho ang iyong sarili tungo sa superior na mundo, ang mas mataas na dimensyon.

At sa kasamaang-palad karamihan sa atin normal na ang ating asno ay tumatakbo sa paligid tumatawa nakasakay sa atin maraming mababang mga asno sa lahat ng dako. Ang asno ang kumakatawan sa intelektwal na sentro at kinokontrol nila ang ego ang huwad na sarili, ang ako.

Meditasyon at ego
Sa pamamagitan ng meditasyon maaari nating maalis ang ating ego. Ang meditasyon ay nagiging isang malakas na kasangkapan sa pag-aalis ng ego.

Maaari tayong magmeditate sa isang tiyak na sikolohikal na depekto matutuklasan natin sa pamamagitan ng pansariling-pagmamasid upang lubos na maintindihan ang depekto.

Sabihin nating nakita mo ang iyong sarili sa isang sitwasyon na kung saan ikaw ay nagtatrabaho sa iyong sariling pagmamasid at tinutuklas mo ang ego ng galit sa isang sitwasyon. At ano ang maaari mong gawin sa ilang mga punto ay nangyayari sa isang estado ng meditasyon at pag-aralan ang ego ng galit, pag-aralan ang manipestasyon nito sa iyo.

Dalhin ang kaalaman ng galit  sa ibang lebel tulad ng sa pag-aaral ng mga dakilang aklat sa mundo at hindi tayo simpleng nagbabasa ng mga ito ngunit menimeditate natin sila upang matutuhan ng ganap ang kaalamang iyon.

Pinag-uusapan natin ang isang bagay na katulad nito sa paghahanap ng isang sitwasyon na kung saan marahil ay isang bagay na hindi kaaya-aya na kung saan tayo ay talagang nagalit nawala at naka-likha ng problema at natapos ang isang relasyon maaari tayong pumunta sa meditasyon at pag-aralan ang ego. Pag-aralan kung bakit natin nagawa ang mga bagay na ginawa natin o sinabi ang mga bagay na sinabi.

At talagang dalhin ang kaalaman  ang ego sa isang mas malalim na lebel dahil madalas sa isang tiyak na sitwasyon kapag tinitingnan natin ang mga ito at tila ito ay may kaugnayan sa isang  ego o isa pa ngunit habang sinasalamin natin ito habang tinitingnan natin ang sitwasyon saka natin matutuklasan na mayroon iba pang mga ego na aktibo.

Kaya maaari nating gamitin ang meditasyon bilang isang kasangkapan upang pasukin ang nakatagong bahagi ng ating sikolohiya. Ang pagpasok sa madilim na bahagi ng ating sikolohiya at pagpasok sa ating  kamalayan magagamit natin ang ego bilang isang kasangkapan upang alisin ang mga iyon dahil sa pamamagitan ng meditasyon ang kamalayan ay nagsisimulang lumago at talagang nagsisimulang yumabong at talagang nagsimulang kuminang nang maliwanag at maaari nating gamitin ang dagdag na kapangyarihan ng kamalayan kung tayo ay mag-iisip sa ganoong paraan upang suriin ang kahit ano sa mas malalim nating kamalayan.

Maaari mong gamitin ang liwanag ng kamalayan upang gawin itong kuminang ng mas maliwanag upang alisin ng mas marami ang mga madidilim na sulok ng kaisipan.

Alalahanin na nakuha na natin ang proseso nakuha na natin ang pagmamasid sa sarili na magbibigay-daan sa atin upang kilalanin ang isang ego pagkatapos ng pagkilala naiintindihan na natin at napag-aralan ang ego sa pamamagitan ng meditasyon at pagkatapos ay ang huling hakbang ang pag-aalis kailangan natin ang pansariling obserbasyon upang matukoy ang iba't ibang mga ego pagkatapos ay sa pamamagitan ng meditasyon at kontemplasyon kailangan nating buong intindihin ang ego pag-nagawa na natin iyan maaari na tayong makapunta sa estado kung saan aalisin natin ang ego ng permanente alisin ito mula sa ating sikolohiya. Kailangan nating harapin at ganap na iintindihin ang ego sa lahat ng lebel ng kaisipan bago natin ito maalis.

Ang meditasyon ay ang kasangkapan na ginamit natin upang tumagos sa mas malalim at sa iba't ibang mga lebel ng pag-iisip. Ang iyong kaisipan ay medyo tulad ng isang sibuyas ito'y matigas sa ibabaw ngunit pagbinalatan maaari mong makita ang higit pa at higit pang mga patong. Isipin na ang iyong kaisipan bilang isang sibuyas na may maraming mga patong.

Ginagamit natin ang meditasyon sa pagbalat ng mga patong upang pumunta ng  mas malalim at palalim upang mahanap ang ugat na sanhi ng lahat ng ating mga ego. Tumagos pabalik sa pinagmulan at kapag nakarating ka sa puntong iyun maaari mo ng ganap na alisin ang ego. At meditasyony ay mahalagang bahagi ng prosesong iyon.

Ano ang mangyayari sa panahon ng meditasyon?
Kaya tingnan natin kung ano ang nangyayari sa panahon ng meditasyon? Basagin natin ang buong proseso ng meditasyon pababa ng simple lamang.

Sa panahon ng meditasyon tulad ng nabanggit natin maaaring pansamantala nating mabuksan ang ating esensiya mula sa bilangguan ng ego. Makikita mo ang isang estado kung saan maaari mong pansamantalang isarado ang ego isarado ang kaisipan at payagan ang esensiya upang makatakas at tumagos sa mas mataas na mga dimensyon.

Natandaan mo ang buong istorya ng Aladdin at ang genie ito ay talagang mahalagang kuwento kahit na ito ay kuwento ng isang simpleng pambata ngunit mayroong maraming sagradong karunungan sa loob ng aral. Ang ego ay tulad ng isang lampara, ang genie ay ang esensiya, ang kamalayan sa pamamagitan ng meditasyon ay magpapalaya sa esensiya, nais mong palayain ang kamalayan.

Tandaan na palayain ang ating esensiya o ang ating mas mataas na sarili ng makapasok sa superiyor na mundo maaari mong tawagin itong mas mataas na mga dimensyon na tinatawag ding langit ang lahat ng ito ay nangangahulugan ng parehong mga bagay.

Alam natin na maraming mga mas mataas na mga dimensyon na umiiral sa natin. Sa ngayon habang nagbabasa ka ng sagradong aklat na ito ang unang tatlong mga dimension na mas mataas sa antas ng mental tapos sa antas ng ethereal tapos sa antas ng astral  at mas mataas pa lampas lampasan pa.

Ang mga mas mataas na Antas

Ang mas mataas na antas): Ang mga karaniwang tinatanggap na mga pangalan para sa pitong mga kilalang mga antas ng pag-iral, mula sa pinakamababa sa pinakamataas n ay ang mga: Pisikal, Astral, mental, Buddhic, Atmic, Anupadaka at Adi. Ang mga mas mataas na antas ay katulad sa istraktura ng mga astral na dimensyon ngunit sa mas mataas na antas ng kamalayan at ganap na nakahiwalay mula dito.

Mayroong pitong yugto, ng mga antas ng kamalayan, o antas ng pag-iral. Unang estado ay ang antas ng mundo. Ika-lawang estado ay tinatawag na "antas ng intermediya"." Ika- tatlong ay isang dimensyon kung saan ang mga bagay ay maaaring ihugis sa pamamagitan ng pag-iisip at imahinasyon, (ang astral). Ika- apat ay ang antas ng kulay [Pisikal, mas mababang astral, astral, pag-Kulay- sa isip]

	"Kung ano ang nasa itaas, iyun din ang nasa ibaba; anumang nasa ibaba, ay siya ring nasa itaas." Ang dakilang Ikalawang Hermetic na prinsipyo ay may kalangkap na katotohanan ng may pagkakatugma, kasunduan, at pag-uusap sa pagitan ng ilang mga antas ng paghahayag, buhay at pagkakalikha.Ang Katotohanang Ito ay isang katotohanan dahil ang lahat ay kasama sa Uniberso nagmumula sa parehong pinagmulan, at ng parehong mga batas, mga prinsipyo, at mga katangian maipatupad sa bawat yunit, o kumbinasyon ng mga yunit ng aktibidad, tulad ng bawat paghayag sa sarili nitong kababalaghan sa sarili nitong antas . Para sa layunin ng kaginhawahan ng pag-iisip at pag-aaral, isinasaalang-alang ng Hermetic na Pilosopiya na ang Uniberso ay maaaring nahahati sa tatlong mga dakilang klase ng kababalaghan, na kilala bilang ang Tatlong dakilang antas na tinatawag na: I. Ang dakilang Pisikal na antas. II. Ang dakilang Mental na antas. III. Ang dakilang Espirituwal na antas. Ang meditasyon ay isang kasangkapan na nagbibigay-daan sa atin upang tumagos sa mga mas mataas na mga dimensyon hindi ka maaaring pumunta doon kung mayroon kang ego.

Ang ego ay tulad ng isang angkla hinahawakan tayo nito pabalik para maka-abot sa kahit saan nang lampas sa mas mababang mga bersyon ng astral ang pinakamataas na maaari nating mapuntahan kasama ang ego ay kung saan nakita natin ang ating sarili sa ika-limang dimensyon ng astral at sa mental hindi tayo maaaring makakuha ng anumang mas mataas hanggang sa hindi natin maputol ang tali na mayroon tayo sa ego kailangan mong isarado na nagbibigay-daan sa esensiya upang makalaya ito.

Sa meditasyon magagawa nating dahan-dahang dalhin ang proseso ng kaisipan na tumigil sandali ito ay isang bagay na sinusubukan nating gawin ang isang bagay na kailangang-ehersisyo dahil ito ay hindi mangyayari agad sa pamamagitan ng meditasyon sa mga unang yugto ng meditasyon dinadala natin ang intelektwal na proseso sa isang sandaling pagtigil.

Pinababagal natin ang walang katapusang tren ng pag-iisip. Hindi natin agad mapapahinto sila kailangan nating magtrabaho para sandaling mapatigil ng mapabagal ang mga bagay pababa.

Sa pagsasanay ng sandaling pagtigil sa pag-iisip magiging mas mababa at mas mahaba magpapahintulot sa atin upang pumasok sa isang tahimik na katahimikan na walang iniisip walang mga salita o mga larawan na naka-dikit.

Walang mga salita sa kaisipan o mga imahe. Hindi mo maaaring kahit na isipin kung ano estado ng pag-iisip iyan. Ito ay mahirap isalarawan at ipaliwanag sa isang tao.

Kapag sinasabi ng mga tao kung ano ang pakiramdam kapag mayroong estado ng hindi nag-iisip kung ano bang mararanasan kapag nasa langit ang pinakamahusay na analohiya na maaari nating maipaliwanag ay kung paano maaari mong isalarawan ang mga kulay sa isang taong pinanganak na bulag. Ang bawat salitang ginagamit mo ay walang paraan upang ipahayag at ipaliwanag ang kulay dahil maaari tayong makipag-usap sa parehong bokabularyo ngunit dahil hindi niya pa ito nakita kailanman hindi niya maiintidihan ang paliwanag mo.

Ang pagsasalarawan ng estado ng kaisipan ay walang mental na salita o mga larawang naka-dikit. Ito ay tulad ng lahat ng bagay ngunit wala, ito ay tulad ng pagiging nasa lahat ng dako pero wala, kung saan mapupunta ka lamang sa lahat ng mga pasalungat na pahayag dahil tulad ng alam natin walang bokabularyo upang ilarawan ang isang bagay na walang mga salita o mental na mga imahe na iuugnay.

Ito ay isang bagay na kailangan mong pagsikapan upang maranasan ng iyong sarili ngunit talagang ito ay nauugnay sa payapa, tahimik at nakakarelax na estado hindi payapa at nagrerelaks sa sofa hindi payapa na nagkakaroon ng mabuting pagkakataon ngunit isang ganap na  ibang uri ng kapayapaan halos tulad ng isang relaksasyon ng pag-iisip.

Rerelaks mo ang iyong pisikal na katawan medyo madali ngunit ito ay tulad ng pinarerelaks ang isipan sa ibang- estado ng pagkakalikha ito ay isang napaka-tahimik, mapayapa, napakaligayang uri ng estado.

Ngayon sinasabi natin walang mental na salita o mga imahe na naka-dikit na parang boring at wala ng iba simpleng wala dahil walang mental na salita o mga imahe na naka-sama samakatuwid ibang pwersa mayroong ibang bagay na nasa kanyang lugar.

Sa sandaling napatigil natin ang kaisipan ang ating esensiya ay maaaring pansamantalang makalaya sa kanyang ego at pumunta sa superior na mundo. Kaya dadalhin ang mental na proseso sa isang pag-tigil kapag nagawa na nating patigilin ang pag-iisip iyon na ang punto kung kailan ang esensiya ay makakawala at nakakalaya.

Kapag ito ay nakawala at nakalaya iyan ang estado na kilala bilang Samadhi o ang lubos na kagalakan sa relihiyon, ang mistikal na estado, ang banal na Kopita ng meditasyon.

Iyon ay kung saan ang esensiya ay tumatagos sa mataas sa superior na dimensyon kaya nakakapunta tayo lampas sa mundo ng astral lampas sa mundo ng mental nakakapunta tayo sa talagang mataas na estado ng pag-iral.

Ang samādhi ay isang mas mataas na antas ng purong meditasyon, na lumalampas sa kaharian ng katawan, kaisipan at intelek, at kung saan ang lohikal at analitikal na abilidad ng pagkatao ay nagiging tahimik. Ang Samadhi, ay pagiging pangwakas na yugto ng meditasyon, isang palatandaan na kumakatawan sa sarili nito bilang ang transendental na estado, kung saan kahit kamalayan ng nagmemeditate ay maaaring maka- hiwalay mula sa katawan.

Ang Samadhi ay ang ehersisyo ng pagdidisiplina ng isang nagmemeditate kung saan nakakakuha siya ng kapangyarihan ng pagsuspindi ang koneksyon sa pagitan ng katawan at kaluluwa hangga't gusto niya.

Sa mga tuntunin ng kamalayan, ito ay inilarawan bilang isang walang katambal na estado ng kamalayan na kung saan ang kamalayan ng nararanasan ng nagmemeditate ay nagiging isa sa mga nararanasang mga bagay, at kung saan ang kaisipan ay walang kibo, purong konkentrated habang nananatiling ang nagmemeditate ay may malay tao.

Maaari rin itong tukuyin na isang masunurin na kung saan ang kaisipan ay nagiging  tahimik ngunit hindi sumasanib sa bagay ng may atensyon, at sa gayon nagagawang mag-obserba at makakuha ng pananaw sa mga pagbabago ng daloy ng mga karanasan.

Ang Samadhi ay ang estado ng kamalayan na nahimok sa pamamagitan ng kumpletong meditasyon. Kaya ang resulta ay maaaring makita na " kumukuha ng pagsasama o pagkabuo, o katotohanan", isang estado ng kabuuang balanse ng isang hiwalay na talino. Gayundin, ang "Samadhi" ay maintindihan bilang  estado na  kung saan ang isa ay nagtatatag ng kanyang sarili na sagad sa sakop ng Kataas-taasang kamalayan.

Ito ay karaniwang ipakahulugan na ibig sabihin na ang samādhi ay isang estado ng kumpletong kontrol sa mga tungkulin at distraktsyon ng kamalayan.
Ang samādhi ay inilalarawan sa iba't ibang paraan tulad ng sa estado ng pagiging nakakaalam ng isang tao- sa kanyang pag-iral nang walang pag-iisip, sa isang estado ng hindi nagkakaibang pagkatao o bilang isang binagong estado ng kamalayan na nailalarawan sa pamamagitan ng lubos na kaligayahan at kagalakan.
Kapag sinabi mo umupo ka para sa meditasyon, ang unang bagay na dapat gawin ay maunawaan na hindi ito ang katawan ng pagkakakilanlan na nakaupo para sa meditasyon, ngunit ang kaalaman ang "Ako", ito ng kamalayan, na nakaupo sa meditatsyon at nagmemeditate sa sarili nito . Kapag ito ay sa wakas nauunawaan, saka ito ay magiging madali.
Kapag ang kamalayang ito, ang malay ay presensya, sumanib sa sarili nito, ang katayuan ng "Samadhi" ay nagaganap. Ito ay ang haka-hakang pakiramdam na mayroon ako na umiiral at nawawala at sumasanib sa pagkakalikha mismo. Kaya itong presensiya ng kamalayan ay sumasama sa  kaalaman, ng pagkakalikha - na "Samadhi".
Ang Samadhi ay isang termino para sa katayuan ng punto ng balanse punto ng balanse ay ang lugar sa likod o sa ilalim ng kailanman ng may pabago bagong emosyonal na impluwensya na may pansamantalang  kalikasan at samakatuwid ay hindi maaaring maging totoo dahil hindi kayang ipaliwanag sa mga salita.

Ang tunay na katahimikan ay mapupuntahan sa pamamagitan ng banal na pagsuko sa mas dakilang kabutihan  sa araw-araw na buhay, o  kung saan ay nagdudulot ng espirituwal na kasiyahan sa indibidwal. Katapatan at pag-ibig ay isang paunang kinakailangan (dahil ang sarili ay nananatiling walang awa ng walang kapararakan) upang tumagos sa mga patong ng walang kamalayang nakayayamot na pag-uugali, hanggang sa ang langit (o isip) ay malinaw at ang ulap (o mga saloobin) ay matunaw sa wala. Ito ay nasa estado na wala ako.
Ang paunang karanasang ito ay kaliwanagan at ito ay simula ng proseso ng meditasyon upang matamo ang sariling-realisasyon "May pagkakaiba sa pagitan ng kaliwanagan ng samādhi at sariling realisasyon. Kapag ang isang tao ay nagkamit ng kaliwanagan, ang taong ito ay nag-uumpisang mapagtanto ang sarili.
Ang Pagpasok at pamamagi sa samadhi
Ang pagpasok sa samādhi sa umpisa ay nangangailangan ng dakilang pagsasanay at paghahangad, at ang pagpapanatili dito ay nangangailangan ng mas malakas na paghahangad. Ang simulang yugto ng samādhi ay pansamantala lamang. Sa pamamagitan ng "pagsisikap" Hindi ito nangangahulugang  na ang isip ay dapat gumana nang higit pa. Sa halip, nangangahulugan ito ng magtrabaho para makontrol ang isip at bitawan ang sarili.
Tandaan na ang normal na mga lebel ng meditasyon (kadalasang sa mas mababang mga lebel) ay maaaring awtomatikong makuha, tulad ng "pagiging nasa estado ng pagkakalikha" sa halip na sa "meditasyon." Ito ay maaaring maihambing sa mga pagtatangka ng isang bata upang matutong sumakay ng bisikleta, na nangangailangan ng matinding pagsusumikap sa una, na sinusundan ng natural na kadalian at balanse sa ibang pagkakataon. Ang kakayahang makakuha ng positibong resulta mula sa meditasyon ay mas mahirap kaysa magmeditate lamang.
Bago natin maabot ang isang mas  permanenteng estado ng balanseng pag-iisip, kailangan nating mapagtagumpayan ang hindi maiiwasang distraksyon, tulad ng pag-iisip at damdamin. Inirerekomendang maghanap ng isang kwalipikadong espirituwal na maestero (guru o yogi) kung sino ang maaaring magturo sa isang nagmemeditate tungkol sa sikreto ng kaisipan.
Tulad ng ipinaliwanag ng isang dtef na maestro, "maaari kang mag-meditate ngunit makalipas ang ilang sandali maaaring hindi ka makaalis sa isang punto. Iyon na ang oras na kailangan mo ng magtuturo. Kung hindi man, kapag walang magtuturo, maliit ang tsansang magtagumpay."
Ang samādhi ay ang tanging matatag na walang pagbabagong realidad; ang lahat ng iba pa ay patuloy na nagbabago at hindi magdadala ng walang hanggang kapayapaan o kaligayahan.
Ang pamamalagi sa samādhi ay hindi mahirap ngunit kahit na sa kondisyong ito  dapat sa kalaunan ay bumalik sa sariling-kamalayan. Kung hindi ang pinakamataas na lebel ng samādhi ay hahantong sa paraiso, na nangangahulugang ng kabuuang pagkakaisa, ang mga lohikal na katapusan ng pagkakakilanlan ng indibidwal at maaari ding humantong sa kamatayan ng katawan.
Gayunpaman, ito ay ganap na posible upang manatili sa samādhi at patuloy na nakakapag-trabaho sa mundong ito.

Pangwakas na liberasyon

Sinasabi ng mga eksperto nasa meditasyon makukuha ang panghuling liberasyon o pagkatapos umaalis ng kanilang katawan sa oras ng kamatayan. Sa oras na ito alam ng kaluluwa ang isang kumpleto at walang patid na unyon sa banal,  dahil malaya na mula sa mga limitasyon ng katawan, sumasanib ng walang kahirap-hirap sa transendenteng sarili. Ang huling liberasyon ay tinutukoy na pinaka-ultimong samadhi at ito ay kusang-loob at kontroladong paglabas mula sa katawan ng nakalayang nag memeditasyon.

Sa estado ng Samadhi, ang napaka-importanteng pwersa at ang kamalayan ay bumabalik mula sa pinaka-mata ng pagkakalikha upang makulong sa panloob o panlabas na kosmikong espasyo na kung saan tila nakahinto ang pagkakalikha.
 Karagdagang ipinapahayag na sa panahon ng Samadhi, ang nagmemeditate ay hindi nakakarinig ng kahit ano, at hindi rin nakakaamoy ng anumang bagay, wala rin siyang panlasa o hindi nakakakita ng kahit ano; hindi nakakaramdam ng anuman, hindi maaaring malaman o matukoy ang anumang bagay na nasa isip, at hindi rin siya naniniwala sa kahit anong bagay.
Ang tao ay naging matigas tulad ng isang torso na gawa sa kahoy. Sa ganitong paraan, kapag ang puwersa ng kaluluwa ng tao ay sumanib sa dakilang kosmikong puwersa masasabing ang isa ay nasa estado ng Samadhi.

Ipinapahayag na ang isang taong nasa Samadhi, ang kanyang katawan ay tumatagos sa sakop ng mga karanasan ng pangamoy, panlasa, pandama, pananalita at kamalayan ", ipinahihiwatig na kahit na ang walang kamalayan ang namamahala ng mga dumarating sa isang estado ng pagtulog sa panahon ng taglamig.



Para sa isang nagmemeditate na nasa estado ng Samadhi, ang kanyang panloob na-sarili at panlabas na-sarili ay mapapawalang bisa sa estado ng kawalan, sa gayon natatatag ang ganap na katahimikan. Ang walang-estado o ganap na katahimikan ng Samadhi ay lumilitaw na kapareho sa walang buhay na katawan. Ang estado kung saan ang puwersa ng buhay-puwersa ay umayaw at ang kaisipan ay namahinga sa loob nito (banal na elemento) - tulad ng pag-iisa ng kaluluwa at ng pinakadakila ay kinikilala bilang Samadhi.