Ang ating kaisipan ay isang maestro ng kapangyarihan na nagmomolde at nagbubuo, At ang tao ay isang kaisipan, at habang-buhay siyang tumatagal.

Ang ating kaisipan ay isang maestro ng kapangyarihan na nagmomolde at nagbubuo, At ang tao ay isang kaisipan, at habang-buhay siyang tumatagal. Ang gamit ng kaisipan na humuhubog sa kung ano ang ating ninanais, Ay nagdadala ng libong kasiyahan, maging ng libong mga pinsala at karamdaman: -

            Ito ay nag-iisip sa lihim, at dumarating: Ang kapaligiran ay ang kanyang salamin. Ang sagradong aklat na ito ay nagtatanghal ng isang simple ngunit rebolusyonaryong ideya na ang ating ipinapanalangin, ang ating orasyong inuusal ang matutupad sa ating buhay.
Ito ay nagpapahayag na ang tao ay isang literal na produkto ng kanyang ginagawa, ng kanyang karakter sa pagiging isang kumpletong kabuuan ng lahat ng kanyang mga kaisipan.

            Klasikong karunungan
Para sa karagdagang inspirasyon ng mga lumalaking komunidad ng mga naghahanap ng kaliwanagan.

             Ito ang resulta ng pag-iisip nang malalim at meditasyon upang pasiglahin tayo sa pagtuklas at pang-unawa ng mga katotohanan na- tayo rin ang gumagawa ng sarili nating kinabukasan.

             Ang tao rin ang gumagawa ng sarili niyang pagkatao.
Sa pamamagitan ng kabutihan ng ating mga kalooban, na tayo rin ang pumili at nanghikayat; na ang ating pag-iisip ay ang maestrong-naghahabi, ng parehong panloob na damit ng karakter at ng panlabas na damit ng mga pangyayari, ay nagtatakpi ng kawalan ng kaalaman at hapdi ay maaaring itahi sa liwanag at kaligayahan.

Juan 15: 1-17

Ang Tunay na Puno ng Ubas

               1 Ako ang tunay na puno ng ubas at ang aking Ama ang tagapag-alaga. 2 Inaalis niya ang bawat sangang hindi nagbubunga, at kanya namang pinuputulan at nililinis ang bawat sangang nagbubunga upang magbunga pa nang lalong sagana. 3 Nalinis na kayo sa pamamagitan ng salitang sinabi ko sa inyo. 4 Manatili kayo sa akin at mananatili din ako sa inyo. Hindi magbubunga ang sangang hindi nananatili sa puno. Gayundin naman, hindi kayo magbubunga kung hindi kayo mananatili sa akin.
               5 Ako nga ang puno ng ubas at kayo ang mga sanga. Ang nananatili sa akin, at ako sa kanya, ang siyang nagbubunga nang sagana, sapagkat wala kayong magagawa kung kayo'y hiwalay sa akin. 6 Ang hindi nananatili sa akin ay matutuyo at itinatapon, gaya ng sanga. Ang ganoong mga sanga ay tinitipon, inihahagis sa apoy at sinusunog. 7 Kung nananatili kayo sa akin at nananatili sa inyo ang aking mga salita, hingin ninyo ang anumang nais ninyo at ibibigay iyon sa inyo. 8 Napaparangalan ang aking Ama kung kayo'y masaganang nagbubunga bilang aking mga alagad. a 9 Kung paanong inibig ako ng Ama, gayundin naman, iniibig ko kayo; manatili kayo sa aking pag-ibig. 10 Kung tinutupad ninyo ang aking mga utos, mananatili kayo sa aking pag-ibig; tulad ko, tinutupad ko ang mga utos ng aking Ama at ako'y nananatili sa kanyang pag-ibig.
               11 Sinabi ko sa inyo ang mga bagay na ito upang mapasainyo ang kagalakan ko at nang sa gayon, malubos ang inyong kagalakan. 12 Ito ang aking utos: magmahalan kayo gaya ng pagmamahal ko sa inyo. 13 Walang pag-ibig na hihigit pa kaysa pag-ibig ng isang taong nag-aalay ng kanyang buhay para sa kanyang mga kaibigan. 14 Kayo'y mga kaibigan ko kung tinutupad ninyo ang aking mga utos. 15 Hindi ko na kayo itinuturing na mga alipin, sapagkat hindi alam ng alipin ang ginagawa ng kanyang panginoon. Sa halip, itinuring ko kayong mga kaibigan, sapagkat sinabi ko sa inyo ang lahat ng narinig ko sa aking Ama. 16 Hindi ninyo ako pinili, kayo ang pinili. Pinili ko kayo upang kayo'y magbunga at manatili ang inyong bunga upang ang anumang hingin ninyo sa Ama, sa aking pangalan, ay ibibigay sa inyo. 17 Ito nga ang utos ko sa inyo: magmahalan kayo.
 Ang kaisipan at karakter.
             Ang talinghagang "Kung ano ang iniisip ng isang tao na nasa kanyang puso ay kung ano siya," hindi lamang yumayakap sa kabuuan ng kanyang pagkatao, ngunit ito ay komprehensibo upang maabot ang bawat kondisyon at kalagayan ng kanyang buhay. Ang isang tao ay literal na kung ano ang kanyang iniisip, ang kanyang karakter ang pagiging kumpletong kabuuan ng lahat ng kanyang mga saloobin.
             Kung paanong ang isang halaman ay sumisibol, at hindi maaaring maging wala, ang binhi, kung gayon ang bawat aksyon ng isang tao ay mula sa nakatagong binhi ng kanyang kaisipan, at hindi lilitaw kung wala ito. Nalalapat ito nang pantay-pantay sa mga pagkilos na tinatawag na "kusang-loob" at "hindi inihanda" kontra doon sa sadyang sinasadya at ginagawa.
            Ang pag-aksyon ay ang pamumulaklak ng kaisipan, kagalakan at paghihirap ay ang bunga nito; kaya ang isang tao ay umaani sa matamis at mapait ng prutas ng kanyang sariling pagsasaka.

              "Ang pag-iisip sa ating kaisipan ang gumawa sa atin, kung ano tayo, Sa pamamagitan ng pag-iisip ay napapanday at naitatayo. Kung ang isip ng tao ay masasamang kaisipan, ang hapdi ay pumupunta.
Ang gulong ng baka sa kanyang likuran ....

              Kung .. ang isa ay nagtitiis
Sa kadalisayan ng pag-iisip, kagalakan ay sumusunod sa kanya.
Tulad ng kanyang sariling anino-ito ay beripikado. "

             Ang tao ay isang pag-unlad sa pamamagitan ng batas, at hindi isang paglikha ng pakana, o sanhi at epekto ay hindi mapag-aalinlanganan at hindi maililihis sa nakatagong kaharian ng pag-iisip sa mundo ng nakikita at materyal na bagay. Ang isang marangal at tulad ng divinong karacter ay hindi isang bagay ng pagtatangi o pagkakataon, ngunit ito ay ang natural na resulta ng patuloy na pagsisikap sa tamang pag-iisip, ang epekto ng pang-tangi na may kaugnayan tulad ng divinong saloobin. Isang walang puri at makahayop na karacter, sa pamamagitan ng parehong proseso, ay ang resulta ng patuloy na pag-iipon ng magaspang na saloobin.
              Ang Tao ay nabubuo o hindi nabubuo sa pamamagitan ng kanyang sarili; sa taguan ng mga armas ng kaisipan niya ay napapanday ang mga armas na kung saan maaaring makasira ng kanyang sarili; siya rin ang humuhugis ng mga kagamitan na kung saan siya ay nagbubuo sa kanyang sarili ng mala-paraisong tahanan ng kagalakan, lakas at kapayapaan. Sa pamamagitan ng tamang pagpipilian at tunay na applikasyon ng pag-iisip, ang tao ay umaakyat sa pagiging pagka-perpekto ng pagka-divino; sa pamamagitan ng pag-aabuso at maling applikasyon ng pag-iisip, siya bumababa sa ilalim ng antas ng mga hayop. Sa pagitan ng mga dalawang kasukdulan ang lahat ng mga grado ng mga karakter, ang tao ang gumawa at maestro.  
             Ang lahat ng mga magagandang katotohanan tungkol sa kaluluwa na naibabalik at dinadala sa liwanag sa panahong ito, wala ng mas nakakatuwa o nagbubunga ng banal na pangako at pagtitiwala kaysa rito-na ang tao ay ang panginoon ng kanyang  ​​kaisipan, ang tagapagmolde ng kanyang mga karakter, at ang gumagawa at humuhugis ng kanyang kondisyon, kapaligiran, at kapalaran.

Efeso 1:

Mga Pagpapalang Espirituwal sa Pamamagitan ni Cristo

               3 Purihin ang Diyos at Ama ng ating Panginoong Jesu-Cristo! Pinagkalooban niya tayo ng lahat ng pagpapalang espirituwal at makalangit dahil sa ating pakikipag-isa kay Cristo. 4 Bago pa likhain ang sanlibutan, pinili na niya tayo upang maging kanya sa pamamagitan ng ating pakikipag-isa kay Cristo, upang tayo'y maging banal at walang kapintasan sa harap niya. Dahil sa pag-ibig ng Diyos, 5 tayo'y kanyang pinili upang maging anak niya sa pamamagitan ni Jesu-Cristo. Iyan ang kanyang layunin at kalooban. 6 Purihin natin siya dahil sa kanyang kahanga-hangang pagkalinga sa atin sa pamamagitan ng kanyang minamahal na Anak! 7 Tinubos tayo ni Cristo sa pamamagitan ng kanyang dugo, at sa gayon ay pinatawad na ang ating mga kasalanan. Ganoon kadakila ang kanyang kagandahang-loob 8 na ibinigay sa atin. Sa pamamagitan ng kanyang karunungan at kaalaman, 9 ipinaunawa sa atin ng Diyos ang hiwaga ng kanyang kalooban na isasakatuparan sa pamamagitan ni Cristo 10 pagdating ng takdang panahon. Layunin niyang tipunin ang lahat ng nilikha sa langit at sa lupa, at ipasailalim ang mga ito kay Cristo.
               11 Dahil kay Cristo, tayo rin ay naging pag-aari ng Diyos na siyang nagsagawa ng lahat ng bagay ayon sa layunin ng kanyang kalooban. 12 Tayong mga unang umasa sa kanya ay pinili niya upang parangalan ang kanyang kaluwalhatian.
               13 Kayo man ay naging bayan ng Diyos matapos ninyong marinig ang salita ng katotohanan, ang Magandang Balita na nagdudulot ng kaligtasan. Sumampalataya kayo kay Cristo, kaya't ipinagkaloob sa inyo ang Espiritu Santo na ipinangako ng Diyos bilang tatak ng pagkahirang sa inyo. 14 Ang Espiritu ang katibayan na makakamit natin ang mga pangako ng Diyos para sa atin, hanggang sa makamtan natin ang lubos na kaligtasan. Purihin natin ang kanyang kaluwalhatian!

Ang Panalangin ni Pablo

               15 Kaya nga, mula nang mabalitaan ko ang tungkol sa inyong pananalig sa Panginoong Jesus at ang inyong pag-ibig sa lahat ng kanyang mga banal, 16 walang tigil ang pasasalamat ko sa Diyos para sa inyo tuwing ipinapanalangin ko kayo. 17 Hinihiling ko sa Diyos ng ating Panginoong Jesu-Cristo, ang maluwalhating Ama, na ipagkaloob niya sa inyo ang Espiritu na nagbibigay ng karunungan at nagpapahayag tungkol sa Diyos upang lubos ninyo siyang makilala. 18 Nawa'y liwanagan ng Diyos ang inyong isip upang malaman ninyo kung ano ang inyong inaasahan sa kanyang pagkatawag sa inyo, kung gaano kasagana ang pagpapalang inilaan niya para sa kanyang mga banal, 19 at kung ano ang di-masukat na kapangyarihang kaloob niya sa atin na mga nananalig sa kanya. Ang kapangyarihan ding iyon 20 ang muling bumuhay kay Cristo at nag-upo sa kanya sa kanan ng Diyos sa kalangitan. 21 Kaya't nasa ilalim ng kapangyarihan ni Cristo ang lahat ng paghahari, kapamahalaan, kapangyarihan, at pamunuan sa kalangitan. Higit na dakila ang kanyang pangalan kaysa sa lahat, hindi lamang sa panahong ito kundi maging sa darating. 22 Ipinailalim ng Diyos sa paa ni Cristo ang lahat ng bagay, at ginawa siyang ulo ng lahat ng bagay para sa iglesya. 23 Ang iglesya ang katawan at kapuspusan ni Cristo, na siya namang pumupuno sa lahat ng bagay.

              Bilang isang nilikha sa kapangyarihan, sa katalinuhan, at sa pag-ibig, at ang panginoon ng kanyang sariling mga saloobin, ang tao ay humahawak ng susi sa bawat sitwasyon, at naglalaman sa loob ng kanyang sarili ng pagbabago at nagbabagong-buhay sa pamamagitan ng ahensiya na maaaring siya ang gumawa sa kanyang sarili kung ano ang kanyang ninanais.

              Ang tao ay palaging ang maestro, kahit sa kanyang kahinaan at pinaka abandunang estado; ngunit sa kanyang kahinaan at kawalang dangal na kalagayan siya ay ang hangal na panginoon na namamala sa maling paraan ng kanyang "sambahayan."

             Kapag siya ay nagsisimulang makaaninag sa kanyang kalagayan, at hanaping masigasig ang Batas na kung saan ang kanyang pagkatao ay itinatag, siya pagkatapos ay magiging matalinong maestro ng kanyang kapalaran, nagdidirekta ng kanyang enerhiya ng may katalinuhan, at hugisin ang kanyang mga saloobin sa mga mabungang isyu. Tulad ng maestrong may kamalayan, at ang tao ay maaari lamang maging ayon sa kanyang ninanais sa pamamagitan ng pagtuklas sa loob ng kanyang sarili ang mga batas ng pag-iisip; na ang pagtuklas ay talagang isang bagay ng aplikasyon, sariling pagsusuri, at karanasan.

             Tanging sa pamamagitan ng paghahanap at pagmimina, ang ginto at diamante ay nakukuha, at ang tao ay makakahanap ng katotohanan na konektado sa kanyang pagkalikha, kung siya ay huhukay ng malalim sa mga minahan ng kanyang kaluluwa; at  siya  ang gumagawa ng ​​kanyang katangian, ang tagapagmolde ng kanyang buhay, at ang taga-buo ng kanyang kapalaran, maaaring siyang magpatunay na hindi siya nagkakamali, kung siya ay mag-oobserba, magkokontrol, at babaguhin ang kanyang mga saloobin, inaaninag ang mga epekto sa kanyang sarili, at sa iba, sa kanyang buhay at sa mga nangyayari, inu-ugnay ang sanhi at epekto ng may matiyagang mga kasanayan ng pagsisiyasat, at pag-gamit sa kanyang bawat karanasan, kahit sa pinaka-walang kuwentang araw-araw na pangyayari, bilang isang paraan ng pagkuha ng kaalaman para sa kanyang sarili ito ay ang unawa, katalinuhan, at kapangyarihan.

             Sa ganitong direksyon, tulad ng sa walang iba pang mga batas ay ang ganap na "Siya na naghahanap at makakatagpo; at sa kanya na kumakatok at pinag-bubuksan;" dahil sa pamamagitan ng pasensya, kasanayan, at walang humpay na pagsisikap maaaring makapasok ang isang tao sa Pintuan ng Templo ng Kaalaman.

Mateo 7:

Humingi, Humanap, Kumatok
(Lucas 11:9-13)

               7 "Humingi kayo at kayo'y bibigyan; humanap kayo at kayo'y makakatagpo; kumatok kayo at kayo'y pagbubuksan. 8 Sapagkat ang bawat humihingi ay tatanggap; ang bawat humahanap ay makakatagpo; at ang bawat kumakatok ay pagbubuksan. 9 Bibigyan ba ninyo ng bato ang inyong anak kapag siya'y humihingi ng tinapay? 10 Bibigyan ba ninyo siya ng ahas kapag siya'y humihingi ng isda? 11 Kung kayong masasama ay marunong magbigay ng mabubuting bagay sa inyong mga anak, gaano pa kaya ang inyong Ama na nasa langit? Bibigyan niya ng mabubuting bagay ang sinumang humihingi sa kanya!
               12 "Gawin ninyo sa inyong kapwa ang nais ninyong gawin nila sa inyo. Ito ang buod ng Kautusan at ng mga isinulat ng mga propeta."

Ang epekto ng kaisipan sa pagkakataon.

             Ang kaisipan ng tao ay maaaring itulad sa isang hardin, na maaaring linangin ng may katalinuhan o payagang mapatakbo ng may kaguluhan; ngunit kung nilinang o napapabayaan, ito ay tiyak, na magdadala ng resulta. Kung walang kapaki-pakinabang na binhi ang inilagay rito, magkagayon ay isang kasagsagan ng walang halagang mga damo ang mahuhulog rito, at patuloy na magbibigay ng kanilang mga kauri.

             Tulad ng isang hardinero na nagsasaka sa kanyang lupa, pinanatili itong ligtas mula sa mga damo, at nagpapalaki ng mga bulaklak at prutas na kung saan siya ay mangangailangan, kaya maaari din sa isang tao na mag-alaga sa hardin ng kanyang kaisipan, ang lahat ng mga mali ay inaalis, ang mga walang silbi, at marumi saloobin, at paglinang patungo sa pagiging perpekto ng mga bulaklak at prutas ng karapatan, kapaki-pakinabang, at purong saloobin.

             Sa pamamagitan ng pagsisikap sa prosesong ito, ang tao ay mas maagang makakatuklas na siya ay ang maestrong-hardinero ng kanyang kaluluwa, ang director ng kanyang buhay. Siya rin ang makakatuklas, sa loob ng kanyang sarili, ng mga batas ng pag-iisip, at mauunawaan, ng may tumataas na ganap na kawastuan, kung paanong ang pwersa ng pag-iisip at ang element ng kaisipan ay nagpapatakbo ng mga humuhugis sa kanyang karakter, pangyayari, at kapalaran.

            Ang pag-iisip at karacter ay iisa, at dahil ang karacter ay maaari lamang mahayag at tumuklas sa kanyang sarili sa pamamagitan ng kapaligiran at kalagayan, ang mga panlabas na mga kalagayan sa buhay ng isang tao ay palaging matatagpuan na magkatugma na may kaugnayan sa kanyang mga panloob na estado.

             Hindi ito nangangahulugan na ang kalagayan ng tao sa anumang naibigay na oras ay isang pahiwatig ng kanyang buong pagkatao, ngunit ang mga kalagayan ay magkasundong konektado sa ilang mga mahahalagang elemento ng pag-iisip sa loob ng kanyang sarili na, pansamantala, ang mga ito ay lubhang kailangan para sa kanyang pag-unlad.

             Ang bawat tao ay nasa kanyang kalagayan dahil sa batas ng kanyang pagkatao; ang mga kaisipan na kanyang itinayo sa kanyang karakter ang nagdala sa kanya doon, at sa pag-aayos ng kanyang buhay ay walang elemento ng kapalaran, ngunit ang lahat ay resulta ng isang batas na hindi maaaring magkamali. Ito ay sadyang tunay sa mga taong ang pakiramdam ay "labas sa pagkakatugma” sa kanilang paligid kumpara sa mga taong nasisiyahan sa kanilang paligid.

             Bilang isang umuunlad at nag-eebolusyon na nilikha, ang tao ay kung saan siya andoon para malaman niya na siya ay maaaring lumago; at habang natututohan ang espirituwal na aralin alinman sa pangyayari na kung saan ay naglalaman ng para sa kanya, ito ay lumilipas at nagbibigay ng lugar sa iba pang mga pangyayari.
            Ang Tao ay nasasampal sa pamamagitan ng kanyang kalagayan kaya hangga't siya ay naniniwala na ang kanyang sarili ay isang nilalang sa labas ng mga kondisyon, ngunit kapag napagtanto niya na siya ay isang may malikhaing kapangyarihan, at maaaring siyang mag-utos sa nakatagong lupa at binhi ng kanyang pagkatao mula doon lumalabas ang paglago ng mga kalagayan, pagkatapos siya ay nagiging nararapat na maestro ng kanyang sarili.
             Ang mga kalagayan ay lumalago mula sa pag-iisip, ang bawat tao ay nakakaalam kung sino ang may mahabang oras ay nag-eensayo sa pagpipigil sa sarili at sa pagdalisay ng sarili, dahil mapapansin niya ang pag-iiba sa kanyang kalagayan ay naging eksakto sa proporsyon ng kanyang mga pagbabagong kondisyong pangkaisipan. Tunay na kapag ang isang tao’y seriyosong naglalapat ng kanyang sarili upang malunasan ang mga depekto sa kanyang karakter, at gumawa ng madali at markadong pag-unlad, siya ay makakapasa ng mabilis sa pamamagitan ng isang pagkakasunud-sunod ng may malaking pagbabago.
             Ang kaluluwa ay kusang umaakit sa kung ano ang lihim niyang kinukupkop; kung alin ang kanyang minamahal, at saka kung saan ito natatakot; umabot ito sa taas ng kanyang itinatanging aspirasyon; ito ay bumaba sa antas ng kanyang napaparusahang pagnanais, at ang kalagayan ay ang paraan kung saan ang kaluluwa ay makatatanggap ng para sa sarili nito.

             Ang bawat binhi ng kaisipang itinatanim o pinapayagang mahulog sa kaisipan, at nagkaroon ng ugat doon, ay magdudulot ng para sa sarili niya, mamumulaklak ng maaga o huli sa kaniyang ginagawa, at nadadala ng sarili nitong prutas ng pagkakataon at kalagayan. Ang mabuting kaisipan ay mabuti ang ibinubunga, ang masamang kaisipan ay masama ang ibinubunga.

             Ang mga panlabas na mundo ng kalagayan ay humuhugis sa kanyang sarili sa panloob na mundo ng kaisipan, at parehong ang kaaya-aya at hindi kasiya-siyang mga panlabas na kundisyon ang mga kadahilanan, na gumawa para sa tunay na mabuti para sa isang indibidwal. Habang ang mang-aani ng kanyang sariling pag-aani, ang tao ay natututo sa parehong paghihirap at sa lubos na kaligayahan.
             Ang pagsunod sa kaibuturan ng pagnanais, aspirasyon, mga pananaw, sa pamamagitan ng kung saan siya ay nagbibigay-daan sa kanyang sarili na ma-dominado, (gawin ang kalooban-o'-katiting na ng maduming guni-guni o matatag na maglakad sa highway ng malakas at may mataas na pagpupunyagi), ang isang tao sa wakas ay nakarating sa kaniyang pamumunga at katuparan sa panlabas na mga kalagayan sa kanyang buhay. Ang batas ng pag-unlad at pag-aayos sa lahat ng dako ay makukuha.

            Ang isang tao ay hindi dumating sa bahay na limusan o sa bilangguan sa pamamagitan ng paniniil ng kapalaran o ng kalagayan, ngunit sa pamamagitan ng ang daanan ng hinuhukay na saloobin at batayang kanyang ginugusto. At hindi maaaring ang isang wagas na pag-iisip ng tao ay biglang mahuhulog sa krimen sa pamamagitan ng istress ng anumang panlabas na puwersa; ang kriminal na pag-iisip ay matagal ng lihim na kinakandili sa puso, at ang oras ng pagkakataon ay masisiwalat ang naipong kapangyarihan.

             Ang kalagayan ay hindi gumagawa ng tao; ito ay nagpapakita sa kanya para sa kanyang sarili. Walang ganitong kondisyon ang maaaring umiral bilang pababa sa masamang pinagkabihasnan at ang nag-aalaga ay nagpapakahirap bukod sa may pagkahilig sa bisyo, o pataas sa kabutihan at dalisay nitong kaligayahan kung wala sa patuloy na paglilinang ng walang bahid na dungis sa aspirasyon; at ang tao, samakatuwid, ay ang panginoon at maestero ng kanyang ​​pag-iisip, ay ang tagagawa ng kanyang sarili ang humuhugis at may-akda ng kanyang kapaligiran.
            Kahit sa kapanganakan ang kaluluwa ay pumupunta sa kanyang sarili at sa pamamagitan ng bawat hakbang sa lupa ng peregrinasyon ito ay aakit ng mga kumbinasyon ng mga kondisyon na magbubunyag ng sarili nito, na kung saan ay ang mga repleksyon ng sarili nitong kadalisayan at, karumihan, ang kanyang lakas at kahinaan.
            Ang tao ay hindi nakakaakit ng kung ano ang gusto nila, ngunit ng kung ano sila. Ang kanilang kapritso, ang kinahuhumalingan, at ambisyon ay nahahadlangan sa bawat hakbang, ngunit ang kanilang kaloob-loobang kaisipan at kagustuhan ay mapakain ang kanilang sariling mga pagkain, maging ito napakarumi o malinis. Ang "pagka-divino na humuhugis ng ating mga sarili; ito ay ang ating pinaka-sarili.

            Tanging ang kanyang sarili ang tanikala ng isang tao: pag-iisip at pagkilos ay ang mga tagapiit ng kapalaran nila-sila ay napiit, ang pagiging hindi makawala; sila rin ang mga anghel ng kalayaan-sila’y nagpapakawala, at nagiging marangal. Hindi kung ano ang kanyang kagustuhan at ipinanalangin nakakakuha ang isang tao, ngunit kung ano ang tamang pinaghirapan. Ang kanyang kagustuhan at panalangin ay tanging makalulugod at sinasagot kapag sila ay nailagay sa armonya kasama ang kanyang mga saloobin at mga pagkilos.
            Sa kaliwanagan ng katotohanang ito, ano ang kahulugan ng "paglaban kontra sa kalagayan?" Ito ay nangangahulugan na ang isang tao ay patuloy na naghihimagsik laban sa epekto, habang ang lahat ng oras siya ay nagpapalusog at iniingatan ng mga dahilan ng kanyang puso. Ang mga dahilan ay maaaring nasa porma ng kamalayan o ng walang kamalayan; ngunit anuman ito ay mahigpit na magpapatagal sa pagsisikap ng nag-iingat, at sa gayon ay humihingi ng malakas na tawag para sa lunas.
            Ang tao ay sabik upang mapabuti ang kanilang mga kalagayan, ngunit hindi gustong pagbutihin ang kanilang mga sarili; sila samakatuwid ay mananatiling nakatali. Ang mga taong hindi umuurong mula sa sariling-pagkakapako sa krus ay hindi kailanman maaaring mabigo upang makamit ang mga bagay na kung saan ang kanyang puso ay nakatakda. Ito ay tunay sa mundo maging sa makalangit na mga bagay-bagay. Kahit na ang mga tao na ang tanging layunin ay upang makakuha ng mga kayamanan ay dapat na maging handa upang gumawa ng dakilang mga personal na sakripisyo bago makamit niya ang kanyang mga ninanais; at kung gaano ang higit pa kaya kung sino ang nakapagtanto ng  isang malakas at matatag na buhay?
            Narito ang isang taong ubod ng hirap. Siya ay lubhang nababahala sa kanyang kapaligiran at tahanan ang kaginhawahan ay dapat na mapabuti, gayon pa man sa lahat ng oras siya ay pabaya sa kanyang trabaho, at ipinapalagay niya na siya ay may karapatang linlangin ang kanyang employer sa dahilang kulang ang kanyang sinusuweldo. Ang ganitong tao ay hindi nakakaunawa ng pinakasimpleng simulain ng mga prinsipyo na kung saan ay ang batayan ng tunay na kasaganaan, at hindi lamang talagang hindi karapatan dapat tumaas mula sa kanyang pagkahamak, ngunit siya ay talagang nag-aakit sa kanyang sarili ng isang mas malalim pa rin pagkahamak sa pamamagitan ng pagtira sa ganoong kaisipan, at kumikilos ng may katigasan, mapanlinlang, at parang hindi makatao ang saloobin.

            Narito ang isang mayamang tao na biktima ng isang masakit at paulit-ulit na sakit bilang resulta ng katakawan sa pagkain. Siya ay handang magbigay ng malaking halaga ng pera upang makakuha ng makakapagpaalis nito, ngunit hindi niya isakripisyo ang kanyang katakawan sa kanyang ninanais. Gusto niyang bigyang-kasiyahan ang kanyang panlasa para sa mayaman at masasarap na pagkain at magkaroon din ng mabuting kalusugan. Ang ganoong tao ay lubos na walang kakayahan upang magkaroon ng mabuting kalusugan, dahil hindi niya pa natutunan ang unang prinsipyo ng isang malusog na buhay.

            Heto ang isang tagapag-empleyo ng mga manggagawa na nag-aangkin ng baluktot na mga hakbang upang maiwasan ang pagbabayad ng mga pasahod ayon sa tamang regulasyon, at, sa pag-asa ng ng mas malaking kita, binabawasan ang sahod ng kanyang mga manggagawa. Ang ganoong tao ay hindi na-aangkop para sa kasaganaan, at kapag nakita niya ang kaniyang sarili sa pagkalugi, sa kanyang reputasyon at kayamanan, sinisisi niya ang pangyayari, hindi niya alam na siya ang nag-iisang may-akda ng kanyang kalagayan.

             Ipinakilala natin ang tatlong kaso para maipakita ang mga katotohanan na ang tao ay ang dahilan (bagaman halos palaging wala sa kamalayan) ng kanyang kalagayan, at habang ang pinupuntirya ay ang magandang kapalaran, patuloy na siya ay nabibigo sa katuparan nito sa pamamagitan ng paghikayat sa mga saloobin at kagustuhan na hindi maaaring posibleng ilagay sa armonya. Ang ganitong mga kaso ay dumadami at iba-iba halos pero walang katapusan. Kaya kung lulunasan, sundan ang ikinikilos ng mga batas ng pag-iisip sa kanyang sariling isip at buhay, at hanggang ito ay hindi ginagawa, ang mga panlabas na katotohanan ay hindi maaaring magsilbi bilang isang batayan ng pagdadahilan.

            Ang kalagayan, gayunpaman, ay kumplikado, ang kaisipan ay malalim na naka-ugat, at ang mga kondisyon ng kaligayahan ay magkakaiba sa bawat indibiduwal, na ang buong pagkokondisyon sa kaluluwa ng isang tao (bagaman maaari itong kilala ng kanyang sarili) ay hindi maaaring hinuhusgahan ng iba mula sa panlabas na aspeto ng kanyang buhay nang nag-iisa.
             Ang isang tao ay maaaring maging tapat sa ilang mga direksyon, pero nagdurusa sa pa rin sa kagipitan sa mga pangangailangan; ang isang tao ay maaaring maging hindi tapat sa ilang mga direksyon, pero nakukuhang yumaman;ngunit ang  konklusyon na karaniwang nabubuo na ang isang tao ay nabibigo dahil sa kanyang partikular na katapatan, at ang iba pa ay yumayaman dahil sa kanyang partikular na panlilinlang, ay ang resulta ng isang mababaw na paghuhusga, na kung saan ipinagpapalagay na ang mga hindi tapat na tao ay halos ganap na korupt, at ang matapat na tao halos ay ganap na mabuti.
              Sa liwanag ng isang mas malalim na kaalaman at mas malawak na karanasan ang ganoong paghuhusga ay nakitang mali. Ang hindi tapat na tao ay maaaring magkaroon ng ilang mga kahanga-hangang katangian, na hindi tinataglay ng iba; at ang matapat na tao ay may nakakapoot na masamang hilig na kung saan ay wala sa iba. Ang matapat na tao ay umaani ng magandang resulta ng kanyang matapat na mga saloobin at mga gawa; siya rin ay nagdudulot sa kanyang sarili ng paghihirap, na nabubuo galing sa masasamang hilig. Ang hindi tapat na tao gayon din naman ay nagtatamo ng kanyang sariling paghihirap at kaligayahan.
            Ito ay kasiya-siya sa pantaong kapalaluan upang maniwala na ang isa ay naghihirap dahil sa kanyang kabutihan; ngunit hanggang hindi nalilipol ng isang tao ang bawat masasakit, mapait, at hindi malinis na pag-iisip mula sa kanyang kaisipan, at hugasan ang bawat kasalanan na naka- mantsa mula sa kanyang kaluluwa, maaari ba siyang maka- posisyon upang malaman at ipahayag na ang kanyang paghihirap ay ang mga resulta ng kanyang kabutihan, at hindi ng kanyang masamang katangian; at sa mga paraan upang, matagal pa bago niya maabot, ang kataas-taasang pagiging perpekto, siya ay makatuklas, na magtrabaho sa kanyang kaisipan at buhay, ang dakilang batas na kung saan ay ganap na may katarungan, at na hindi maaaring, samakatuwid, magbigay ng kabutihan para sa kasamaan, at kasamaan para sa kabutihan.
             Ang pagkakaroon ng nasabing kaalaman, siya pagkatapos ay makakaalam na, paglingon niya sa kanyang nakaraan ang kamangmangan at pagkabulag, sa kanyang buhay ay, at palaging , may makatarungang nakaaayos, na ang lahat ng kanyang nakaraang mga karanasan, mabuti at masama, ay patas na nagtatrabaho sa kanyang pag-unlad, ngunit hindi pa nag eevolve ang kanyang sarili..
            Ang magandang pag-iisip at pagkilos ay hindi kailanman maaaring magdulot ng masamang resulta; ang masamang saloobin at mga aksyon ay hindi kailanman maaaring magdulot ng mabuting resulta. Parang sinasabi nating alang pang-gagalingan ang mais kung hindi sa mais, walang mula sa kamatis kung hindi mula sa kamatis. Nauunawaan ng mga tao ito mula sa batas ng likas na mundo, at nagtatrabaho kasama niya; ngunit kakaunti ang nakakaintindi nito na sa mental at moral na mundo (bagaman ang operasyon ay simple at hindi lumilihis), at sila, samakatuwid, ay hindi nakikipagtulungan sa mga ito.
            Ang paghihirap ay palaging epekto ng maling pag-iisip sa ilang mga direksyon. Ito ay isang pahiwatig na ang mga indibidwal na wala sa pagkakaisa, sa armonya, sa kanyang sarili, sa Batas ng kanyang pagkatao. Ang nag-iisa at kataas-taasang pag-gamit ng mga paghihirap ay upang maging dalisay, upang masunog ang lahat ng walang silbi at hindi malinis. Ang paghihirap ay humihinto para sa kanya na naging dalisay. Walang dahilan para sunugin ang ginto kung naalis na ang mga dumi nito, at naging isang perpekto, dalisay at ang na liwanagang pagkatao ay hindi na magdurusa.
            Ang mga pangyayari, na natatagpuan ng isang tao ng may paghihirap, ay ang mga resulta ng kanyang sariling kaisipan sa armonya. Ang mga pangyayari, na ang isang tao ay nakatatagpo ng may kaligayahan, ay ang resulta ng kanyang sariling kaisipan sa armonya. Ang kaligayahan, hindi ang materyal na ari-arian, ay ang sukatan ng tamang kaisipan; ang pagkapahamak, hindi ang kakulangan sa ari-ariang materyal, ay ang sukatan ng maling kaisipan.
            Ang isang tao ay maaaring isinumpa at yumaman; maaaring siya ay pinagpala at naghihirap. Ang kaligayahan at kayamanan ay nagkakasama sama kapag ang mga kayamanan ay makatarungan at matalinong ginagamit; at ang mahirap na tao lamang ang bumababa sa pagkahamak kapag siya ay nagpalagay ng kanyang kapalaran bilang isang pasaning hindi makatarungang nakapataw.

            Ang karukhaan at pagpapakalabis ay ang dalawang sukdulan ng pagka-pahamak. Sila ay parehong mga hindi likas at resulta ng mental na kaguluhan. Ang isang tao ay hindi tama ang kondisyon hanggang sa siya ay maging masaya, malusog, at mayamang tao; at ang kaligayahan, kalusugan, at kasaganaan ay ang mga resulta ng isang maayos na pag-sasaayos ng panloob kasama ang panlabas, ng tao sa kanyang paligid.