Ang dahilan kung bakit may mga taong nadidismaya sa kanilang mga kasanayan sa ispiritwal na pag aaral, sinasabi nila na matagal na nilang pina practice ang mga lihim na kaalaman ang mga orasyon at hindi nila ito mapagana

Ang dahilan kung bakit may mga taong nadidismaya  sa kanilang mga kasanayan sa ispiritwal na pag aaral, sinasabi nila na matagal na nilang pina practice ang mga lihim na kaalaman ang mga orasyon at hindi nila  ito mapagana, ito ay dahil hindi nila ginagawa ito ng may gising na kamalayan, ginagawa nila ito nang wala sa loob, tinatandaan nila ang mga orasyon sa mga aral ng sagradong kaalaman ngunit wala sa kamalayan, gumagawa sila ng meditasyon pero walang nagyayari.Ano ang dahilan kung bakit ang mga kasanayan ay hindi nila ito mapagana? Ito ay hindi kasalanan ng mga kasanayan o ng sagradong kaalaman, ito ay hindi ang kasalanan ng mga nagtuturo o ng mga panuntunan, ito ay dahil sa hindi gising na kamalayan.

Kung tayo ay talagang gising sa kamalayan,  kung talagang natuto tayong ng gisingin ang ating sariling kamalayan,  maaari nating pangunahan ang mga bagay ng higit sa pisikal na pandama, mabilis, ito ay nakasalalay sa atin. Maaari tayong magkaroon ng isang karanasan sa paraiso sa unang pagsasanay ng meditasyon, maaari makalapit sa pakikipag-usap sa Diyos, maaari tayong makipag-usap sa mga anghel, maaari tayong lumabas sa ating pisikal na katawan, kung, alam natin kung paano mapagana ang ating kamalayan, kung alam natin kung paano mangibabaw sa ating kaisipan.

Sa kasamaang palad, tayo ay nahirati na makulong sa ating mga kaisipan at sa ating sariling pandama, at sinasama natin ang hawla sa paraiso, gusto nating kasama ang ating maduming sarili sa pakikipagusap sa Diyos. Ito ay isang batas ng kalikasan, gayunpaman, na ang masamang sarili ay hindi maaaring pumunta doon. Sa meditasyon, upang maranasan talaga kung ano ang meditasyon ay kinakailangang abandunahin ang lahat ng bagay na may kaugnayan sa kahulugan ng ating sarili, ito ang dahilan kung bakit lagi tayong nagsisimula sa meditasyon ng nakarelaks ang tatlong kaisipan.

Ang tatlong kaisipan ay tumutugma sa ating pag-iisip lagi tayong nagsisimula sa ating pisikal na katawan. Lagi nating sinisimulan ang meditasyon sa pag relaks ng ating pisikal na katawan. Anumang bakas ng tensyon ay sapat upang mapatigil ang pagmemeditasyon. Ang malalim na relaksasyon ay mahalaga. Kaya iyon ay kung paano natin pinarerelaks ang pangatlong kaisipan ang motor / katutubo / sekswal na kaisipan makukuha natin ang pisikal na katawan na makapag relaks.

Doon kailangan natin makapag-relaks ang emosyonal na sentro kung saan ay may kaugnayan sa astral na katawan, at ito ay ang ating kondisyon, ang ating sikolohikal na kalooban. Kailangan nating obserbahan ang ating kondisyon, maaari tayong magkaroon ng pagkabalisa, o inaasahan o takot, o pagkakadikit sa ilang porma ng damdamin siguro nang galing mula sa mga kaganapan ng araw, Alinman sa mga emosyonal na katangian ay sapat upang maging sanhi ng emosyonal na sentro sa pagkakaba at upang panatilihin ang ating kahulugan ng sarili ang maging sentro ng katawan.

Gayundin, kailangan nating irelaks ang kaisipan. Bitiwan ang ugali ng pag-iisip, upang abandunahin ang pag-iisip, upang malaman kung paano maging isang tagamasid. Kapag duamating ang pag-iisip ito ay dumarating at kapag umalis ito ay umaalis. Hindi natin ginagambala o sumusunod sa mga ito; tayo ay nag-oobserba lamang.  

Ito ang mga tatlong basehan mula sa kung saan maaari nating mahanap ang pinto ng paraiso. Ang lahat ng mga ito ay dapat gawin ng may kamalayan.

Kaya kung titingnan natin ang Punong Buhay at makikita natin kung ano ang ating nabalangkas, makikita natin na ang pinag-uusapan ay ang apat na mga katawan ng kasalanan, ang apat na mas mababa kalagayan. Kung, sa ating meditasyon nang malalim, narerelaks natin ang mga iyon, at hindi iugnay ang ating mga kamalayan mula sa kanila, ano pa ang kinakailangan?  

             Ang esensiya, ang embrayo, ang binhi, ang kamalayan – na hinango mula sa katawan, ang pagmamahal, at ang kaisipan. Kapag ang esensiya ay nahango mula sa pagiging 'ako', sa ibang salita, ang lahat ng hinayaan ay ang kamalayan - dalisay, malaya, makulay, at gising.

Ito ay hindi nangangailangan ng pag-uulit ng anumang binabasang lihim na karunungan, bagaman ang mga orasyon ay maaaring makatulong sa atin.

             Hindi ito ay nangangailangan ng isang partikular na posisyon sa meditasyon, bagaman ang isang partikular na postura ay maaaring makatulong sa atin. Ito din ay hindi nangangailangan ng isang malalim na pag-unawa sa anumang teorya o aral ng isang relihiyon, bagaman maaari itong makatulong.

Ang nag-iisang kinakailangan ay: katasin ang kamalayan mula sa apat na mga kasalanan sa katawan. Kapag naganap ang pagkatas, kahit sino ay maaaring makaranas ng totoong sagradong kaalaman at Makita ang totoong kaalamang pansarili, at sa gayong paraan lumago ang binhi ng ating kamalayan: mararanasan natin ang tunay na likas na katangian ng ating mga diwa, na sa kanyang ugat ay purong kagalakan.

Mayroong isang walang-katapusang bilang ng mga estado ang kamalayan na maaaring naranasan, at iyon ay naka-balangkas sa punongkahoy ng Buhay, ngunit halos isinagawa bilang isang maalong hagdan, at iyon ay ang hagdan na papuntang pataas at pababa. Sa anumang naibigay na oras, maaari nating maranasan ang anumang partikular na antas o nayayanig na boses ng kamalayan ng tao, maging ito ay kaaya-aya o hindi kasiya-siya, o kahit na isang walang malasakit na estado.

       Upang maisayos na naiintindihan ang mga estado ng kamalayan, kinakailangan na mayroon tayong maraming karanasan, at ito ay dahil ang karamihan sa mga karanasan na nasa loob ng ating sariling pag-iisip, lalo na noong nag-uumpisa tayo.

Karamihan sa mga karanasan na mayroon tayo sa ating sariling-alaala at sariling-pagmamasid, at sa ating meditasyon, ay magiging sa mga mas mababang mga antas ng punong kahoy ng Buhay - sa ibang salita, sa mga antas ng pag-iisip.

Kung mas mauunawaan natin ang tungkol sa punong kahoy ng Buhay - mas maaari nating maunawaan ang likas na katangian ng mga uri ng mga karanasan. Ngunit lagi tayong may pagdududa sa mga ito, dahil hindi tayo gising, at ang  manlilinlang ay laging naroon, naghihintay upang bigyang-kahulugan ang karanasan na nakahilig patungo sa pagiging maka ako,' kapag tayo ay nagmamalaki nagmamataas "Ito ang mandaraya;. Ito ang 'maka ako.'

Ang pag-unlad ng ating kaluluwa ay nasa ating mga kamay, ang isa lamang na maaaring makapagligtas sa atin ay nasa loob natin, at na maaari lamang mangyari kung ihahanda natin ang kapaligiran ng ating kaisipan. Matutong gisingin ang kamalayan, mula dito, lahat ng iba pa ay naka-depende, kung hindi natin matutunang gisingin mula sa isang sandali, upang maging nakababatid at humanap na baguhin, tayo ay aaksaya ng ating oras.

       Ang punto ng lektiyur na ito, na inaasahan kong mauunawaan ninyo, na ang sagradong kaalaman, ang totoong sagradong katalinuhan- ay hindi maaaring makuha nang wala sa loob. hindi kami magbibigay sa inyo ng anumang garantiya, hindi kami gumawa ng anumang mga pangako; itong lahat ay nakasalalay sa inyo. Ang pag-unlad ng inyong kaluluwa ay nasa inyong mga kamay. Ang tanging makapagliligtas sa inyo  ay nasa loob nyo, at maaari lamang itong mangyari kung ihahanda ninyo ang kapaligiran ng inyong kaisipan. Matutong gisingin ang kamalayan. Mula dito, ang lahat ng iba pa ay naka-depende. Kung hindi natin aalamin ang pag-gising ng ating kamalayan sa bawat sandali, upang maging nakababatid, at hanapin ang pagbabago, tayo ay nag-aaksaya ng ating oras.

         Upang gisingin ang binhi ng taong may kaluluwa ay talagang napakahirap, napaka-mahigpit na trabaho, hindi maaaring maisagawa sa pamamagitan ng anumang gawang mekanikal na paraan, maaari lamang maisagawa ng ito sa pamamagitan ng tatlong kadahilanan na dinadala at nagtatalbugan sa isa't isa, upang magawa ng may kamalayan ang tatlong mga kadahilanan habang may pagbabago sa sekswal na puwersa. Ang mga pangunahing mga parametro ay nagbibigay ng balangkas ngunit upang aktwal na gawin ito ay lubhang mahirap, at ang dahilan ay dahil sa ating sariling pag-iisip, ang ating sariling kaisipan ay kumukumbinsi sa atin, na maraming mga bagay na hindi totoo.

Ang ating sariling pag-iisip ay maaaring magkumbinsi sa atin matapos nating pag-aralan ang mga itinuturo, pinag-aralan natin ang mga libro, natutunan natin ang mga kasanayan. Ang ating kaisipan ay maaaring magkumbinsi sa atin na alam na natin kung paano gumanap sa mga kadahilanang ito, kamatayan, kapanganakan at sakripisyo, ang ating kaisipan ay maaaring magkumbinsi sa atin na alam na natin kung paano obserbahan ating mga sarili at na tayo ay may kamalayang-tao.

Ang kaisipan ay dakilang manlilinlang, kaya kinakailangang patuloy nating binabago ang ating pang-unawa sa mga aral, ang pananampalataya ng ating mga kaluluwa ay nakataya rito, higit pa diyan pati ang pananampalataya ng sangkatauhan dahil sa loob ng ating mga binhi, ang sekswal at kamalayan umaasa ang buong pananampalataya ng mundong ito.

At kapag naintindihan natin ito na hindi lamang ang ating kaluluwa ang nakabitin sa balanse, ito ay ang pananampalataya ng buong lahi. Isang binhi na lumabas mula sa kanyang shell at tumiwalag mismo na naghahanap para sa liwanag, na nagbagong anyo ng kanyang tubig at nagmula sa lupa ang mga elemento na kailangan nito at lumalaki sa isang mahusay na punong kahoy ay maaaring magpakain sa buong sistema ng organismo at nasaksihan natin ito kay Hesus, na bumuo ng kanilang sariling mga binhi at naging mahusay na nilikha na naghimok sa pamamagitan ng mga puwersa ng pag-ibig, ng pag-aalaga para sa iba, hindi kasakiman para sa kapangyarihan, hindi para sa pagkilala, ngunit upang makatulong.

Ang bawat tao ay may mga organismo na may potensyal, kung tayo ay seryoso maaari nating magawa ito, kaya, magsimula tayo sa pamamagitan ng pagbibigay-pansin sa ating mga kaisipan, pagbabago, hindi nagpapahintulot sa ating mga gawing mekanikal upang gabayan ang ating mga buhay, upang ituwid ang hukay ngunit upang magdala ng bagong mga pwersa mula sa kahalagahan sa sandali ng ating proseso ng pagmamasid sa sarili at sariling-alaala.

Kailangan natin ang lahat ng mga gamit at orasyon ng panalangin, meditasyon, ang iba't ibang mga kasanayan na ginagamit natin para sa iba't ibang sanga ng puno at para sa ating kamalayan. Gayunpaman, sa loob ng ilang siglo ang tao ay gumagawa ng kasanayang ito, siglo, gaano karami ang na gising sa kanilang kamalayan, at gaano karami ang nakalikha ng kaluluwa, at gaano karami ang naging mahusay na maestro? Napakakaunti, Ito ang punto.

Hindi lamang tayo maaaring umasa sa mga kasanayan, kapag ginagawa natin ang mga kasanayan sa kung anumang tradisyon, kung anumang gawain na ginagawa ng may kamalayan, tiyakin na ginagawa ang lahat ng may mga kadahilanan na kinakailangan para sa kasanayan upang maging mabisa, ito ang punto.

Marami ang nag aaral ng mga lihim na karunungan at nagbasa ng ilang mga libro at nag-aaral at tinatawag ang kanilang sarili bilang mga maestro at nagsimulang gamitin ang baluti at sinubukang mag meditasyon, ngunit hindi nila ginagawa ito ng may kamalayan kung hindi upang magpasikat. Kung hindi man, sa paraang ito, wala silang ideya kung ano ang sagradong kaalaman, walang palatandaan, dahil hindi nila ito nagagamit ng may kamalayan, ng may pag-ibig, pagmamalasakit at sakripisyo.

Sa kabilang banda, kung nagtuturo tayo isang tao kung paano magkaroon ng kamalayang upang talagang magawa ito, na kung ano ang kailangan nila, sila ay  makakakuha ng mas marami mula sa kanilang mga sandaling karanasan na minsan ang isang tao ay nagkakabisado sa lahat ng mga libro sa lahat ng mga kasanayan. Ito ang mahahalagang sanhi, palagi nating pinag-aralan ang tatlong mga kadahilanan ngunit, ginagawa natin ang mga ito nang wala sa loob, ginagawa natin ang mga ito mula sa paniniwala o ideya o bilang pag-uulit, ang mga ito ay pag-aaksaya ng kanilang panahon, ang lahat ng mga ito. Ang mga gawi ay walang kahulugan maliban kung magising natin ang ating kamalayan.

Ito ay dahilan kung bakit ang mga salita ng mga sinaunang maestro kapag sila ay nagsasalita ay banal, 'dahil sila ay dumating ng may gising na kamalayan.

Kapag Nagmumula ito mula sa bibig ng iyong Diyos, ang iyong panloob ng pagiging pantas o maestro, ang iyong panloob na pagkatao, iyon ay ang tunay.