Hanapin ang mabuti sa lahat ng tao at sa lahat ng bagay, dahil may mabuti sa lahat ng bagay.

Hanapin ang mabuti sa lahat ng tao at sa lahat ng bagay, dahil may mabuti sa lahat ng bagay. Hinihikayat natin ang isang tao sa pamamagitan ng pagtingin sa kanyang magagandang katangian at tulungan natin ang ating mga sarili sa pamamagitan ng pagtingin para sa kanila.

Makukuha natin ang kanilang mahusay na ninanais, isang pinakamahalaga bagay.. Bumabalik ang anumang binigay natin. Ang oras ay dumarating kapag ang karamihan sa ating ay nanganga-ilangan ng lakas at pag-asa; kapag kailangan nating maitaas. Kaya bumuo ng ugali ng paghikayat sa iba, at mahahanap mo ang isang kahanga-hangang gamot na pampalakas para sa parehong mga hinihikayat at ang iyong sarili, dahil makakabalik ka upang magbigay ng pag-asa nagbibigay-pag-asa at pasiglahin ang ating saloobin.

Ang buhay ay nagbibigay sa atin ng pagkakataon upang mapabuti. Subalit kung gagawin natin ito o hindi ay nakasalalay sa kung paano tayo mabuhay sa kung ano ang inaasahan sa atin. Ang unang araw ng bawat buwan, ang isang tao ay dapat umupo at suriin ang progresong nagawa niya. Kung hindi siya nakarating sa "inaasahan" niya dapat niyang matuklasan ang dahilan, at sa pamamagitan ng dagdag na pagpupunyagi sukatin kung hanggang saan pa ang kailangang gawin. Sa bawat oras na tayo ay nahuhuli sa kung ano ang binalak nating gawin, mawawala ang halaga para sa oras na iyon at pumanaw na magpakailanman.

Maaari tayong makahanap ng dahilan para sa paggawa nito, ngunit karamihan sa mga pagdadahilan ay mahinang pamalit para sa aksyon. Karamihan sa mga bagay ay posible. Maaaring para sa atin ay isang mahirap na gawain, ngunit ang mga mas mahirap na gawain ay may mas malaking gantimpala.

Ang mahihirap na mga bagay ang talagang bumubuo sa atin, anumang bagay na nangangailangan lamang ng isang maliit na pagsisikap, ay gumagamit ng napakakaunting mga kakayahan, at magbubunga ng isang kakarampot na ani ng pagtatagumpay. Kaya huwag umurong mula sa isang mahirap na gawain, para maisagawa ang isa sa mga ito ay madalas na magdadala sa atin nang higit pang mahusay kaysa sa isang dosenang higit na kakaunting pagwawagi.

Ang taong nakahandang magbayad ng presyo ay maaaring mag-tagumpay. Ang presyo ay hindi pera, ngunit ang pagsisikap. Ang unang mahahalagang kalidad para sa tagumpay ay ang pagnanais gawin ang isang bagay. Ang susunod na bagay ay upang malaman kung paano ito gawin; susunod na magdadala ito sa pagpapatupad.

Ang taong pinakamahusay na nakakagawa upang makamit ang anumang bagay ay ang isang taong may malawak na pag-iisip; ang taong nakakuha ng kaalaman, na maaaring, ito ay totoo, maging dayuhan sa partikular na kasong ito, ngunit ito ay mahalaga sa lahat ng situwasyon.

Kaya ang taong gustong maging matagumpay ay dapat na liberal; dapat niyang makuha ang lahat ng mga kaalaman na maaari niyang makuha; siya ay dapat na may alam hindi lamang sa isang sangay ng kanyang pagkatao ngunit sa bawat bahagi nito. Ang ganitong mga tao ang nagkakamit ng tagumpay.

Ang lihim ng tagumpay ay ang subukan lagi na mapabuti ang iyong sarili hindi mahalaga kung nasaan ka o kung ano ang iyong posisyon. Alamin ang lahat ng kayang matutunan.

Huwag tingnan kung gaano kaliit ang maaaring mong magawa, ngunit kung gaano kalaki ang maaari mong gawin. Ang ganitong mga tao ay palaging kinakailangan, dahil nagtatatag siya ang reputasyon ng pagiging isang dalubhasa. Mayroong palaging posisyon para sa kanya dahil ang progresibong mga kumpanya ay hindi kailanman nagtatanggal ng isang dalubhasa kung maaari itong makakatulong sa kanila.

Ang taong nakaka-abot sa tuktok ay ang matiyaga, malakas ang loob, masikap gumawa at hindi kailanman ang mahiyain, hindi alam ang gagawin, o mabagal gumawa.
Ang isang hindi pa subok na tao ay bihirang ilagay sa isang posisyon ng responsibilidad at kapangyarihan.

Ang taong pinili ay isang taong nakakagawa ng mga bagay, nakakamit ang mga resulta sa ilang mga linya, o nakukuha ang pangunguna sa kanyang kagawaran.
Siya ay inilagay doon dahil sa kanyang reputasyon ng paglalagay ng puwersa
at lakas sa kanyang mga pagsisikap, at dahil siya ay dati ng nagpakita na siya ay may lakas ng loob at pagpupunyagi.

Ang taong pinili sa mahalagang oras na iyun ay hindi likas na matalino; hindi siya nagtataglay ng anumang higit pang mga talento kaysa sa iba, ngunit natutunan niya na ang mga resulta ay maaari lamang magawa sa hindi napapagod na pagsisikap.

Ang "himala," sa buhay ay hindi basta
"nangyayari." Alam niya na ang tanging paraan para ito ay mangyari ay sa pamamagitan ng pananatili sa isang proposisyon at makita ito na matutupad. Iyon ay ang tanging lihim kasama ang mga panalangin kung bakit ang ilan ay nagtatagumpay at ang iba ay nabibigo.

Ang matagumpay na tao ay laging nakikita ang mga bagay na nagagawa at palaging nakakaramdam ng siguradong tagumpay. Ang tao na nabibigo ay laging nakakakita ng kabiguan, inaasahan nya ito at naaakit niya ito. Ang taong may tamang uri ng pagsasanay ay maaaring mag-tagumpay. Ito ay talagang isang kahihiyan na maraming mga kalalakihan at kababaihan, na mayaman sa kakayahan at talento, ay pinapayagan masayang dahil sa kakulangan ng tamang kaalaman.

Ang Lihim na Mundo at ang nakalabas na mundo. Lagpas sa makataong kaisipan.

Kung binabasa mo ngayon ang nilalaman ng sagradong aklat na ito. Ikaw ay isang tao sa iyong pamilya, Sa iyong lugar ng trabaho, sa lupon ng iyong mga kaibigan.

Ikaw ay isang taong na laging pinag- iisipang medyo kakaiba ang pag-iisip at pagkilos. Hindi isang taong masama pero kakaiba. Ito ay dahil iba kang tumingin sa mga bagay-bagay. Malalim ang iyong pananaw. Alam mo ang lihim na kaalaman na nasa mga sagradong aklat.

Meron kang ibang paraan sa pagtingin sa mga situwasyon at sa mundo. Kaya minsan tayo’y pinagtatawanan.

Pero alam natin na sa ating pamilya, sa ating mga katrabaho, sa ating mga kaibigan, kapag ang buhay nila ay nagkakaroon ng mga mabibigat na problema. Kapag ang kanilang perpektong pagsasama ay biglang nasira. At kapag ang kanilang karera o trabaho ay nawala, at kapag sila ay nagkasakit sa iyo sila tumatakbo upang humingi ng payo at tulong.

Ito ay dahil may tapang ka upang tingnan ang mundo sa ibang paraan. Meron kang lakas para mabuhay sa ibang paraan. At ito ay napaka-importante sa kaligtasan ng buhay.

Galugarin nating mabuti ang mga sikretong kaalaman at malalim na katalinuhan. May salita at wika na naririnig ng kalawakan na nasa patlang. May nakatagong kasukalan na humahawak sa ating lahat. Merong bukirin ng kapangyarihan na dapat nating gamitin.

Hindi lahat ng nakikita ay dapat paniwalaan at ang lahat ng iniisip ay magiging posibilidad dahil may hindi nakikitang napakalakas na pwersa sa sandaigdigan na hindi kayang ipaliwanag ng agham at ng katalinuhan ng tao.

Tuklasin ang iyong personal na alamat. Ito ang mga pangarap mong nais makamit.Iyan ang mahalaga mong obligasyon. Alamin ang iyong sariling misteryosong pwersa at misyon sa mundo. Halukayin ang magandang ideyang makaka-pagpabago sa takbo ng iyong buhay. Ihanda ang iyung espiritu at kagustuhan.

Dahil mayroong isang dakilang katotohanan sa mundong ito maging sino ka man o kahit ano man ang gawain mo kapag gusto mo talaga ang isang bagay  ito ay dahil sa pagnanais mo  na nagmula sa nag-iisang  uniberso at ito ay ang iyong misyon sa lupa.

Ang kaluluwa ng mundo ay nabibigyan ng sustansiya sa pamamagitan ng kaligayahan ng tao at sa pamamagitan din ng kanilang kalungkutan, inggit at paninibugho.

Upang mapagtanto ang sariling personal na alamat ay ang tunay na obligasyon ng isang tao.  

Lahat ng mga bagay ay iisa.
at kapag gusto mo ang isang bagay
lahat ng uniberso ay magtutulong-tulong sa pagtulong sa iyo upang makamit ito.

Ang buhay, ang kalayaan at ang pagtugis sa kaligayahan. Nabubuhay tayo upang sikaping makuha ang kaligayahan na nasa labas na parang isang kalakal. Tayo ay naging alipin sa ating sariling kagustuhan at sa labis na pananabik.

Ang Kaligayahan ay hindi isang bagay na maaaring sugurin o bilhin tulad ng isang murang terno. Ito ay isang ilusyon, ang walang katapusang pag-lalaro ng mga anyo. O ang walang katapusang pagpapaulit-ulit ng pagtitiis na napapanatili dahil sa labis na pagmimithi ng kasiyahan at pag-ayaw sa kalungkutan at sa sama ng kalooban.

Ito ang tinatawag na "prinsipyo ng kasiyahan." Lahat ng ating ginagawa ay isang pagsisikap upang lumikha ng kaligayahan, upang makuha ng isang bagay na gusto natin, o upang itulak palayo ng isang bagay na ay hindi kanais-nais at hindi natin gusto.

Tayo ay libreng mag-isip, at iyon ay ang puso ng problema. Ito ay ang pag-iisip tungkol sa kung ano ang ating gusto na nawalan na ng kontrol.

Ang mahirap na kalagayan ng modernong lipunan ay ang paghahangad nating maunawaan ang mundo, hindi sa tuntunin ng arkayko sa panloob na kamalayan, ngunit sa pamamagitan ng pagbibilang at baguhin kung ano ang mahiwatigan natin sa panlabas na mundo sa pamamagitan ng paggamit ng agham na paraan at pag-iisip.

Ang pag-iisip ay humantong sa higit pang mga pag-iisip at higit pang mga tanong. Hinahanap natin na matuklasan  ang pinakaloob na pwersa na lumikha ng mundo at gabayan ito sa kanyang daraanan.

Ngunit ina-akala natin na ang pinaka-esensiya ay nasa labas ng ating sarili, hindi bilang isang buhay na bagay, na tunay  nating sariling kalikasan. Kaya nasasabing “Ang isang taong tumitingin sa labas ay nananaginip, at ang isang taong tumitingin sa loob ay gising”.

Hindi mali sa pagnanais na maging gising, upang maging masaya. Ang mali ay ang hanapin ang kaligayahan sa labas kahit maaari lamang itong matatagpuan sa loob.

Higit kailanman sa kasaysayan ng tao ay nagkaroon ng napakaraming pag-iisip at higit kailanman ay nagkaroon ng maraming kaguluhan sa ating mundo.  

Maaaring sa bawat oras na tayo’y naghahanap ng solusyon sa isang problema, nakaka-likha tayo ng dalawa pang mga problema?
Ano ang kabutihan ng lahat ng pag-iisip kung ito ay hindi humantong sa mas higit na kaligayahan?
Mas masaya ba tayo?

Mas  nagagalak ba tayo bilang resulta ng lahat ng mga pag-iisip na ito? O tayo ay na-hihiwalay, na iaalis sa ating mas malalim at mas makabuluhang karanasan sa buhay?

Ang pag-iisip, ang pagkilos at paggawa, ay dapat na nagdadala sa balanse sa ating pagkaka-likha. Tayo ay taong nilikha upang mabuhay, hindi taong ginawa upang mag-isip ng mag-isip at gumawa ng gumawa. Dahil mas mataas ang dahilan kaya tayo nilikha.

Gusto natin ng sabay ang pagbabago at katatagan. Ang ating pagkaka-likha ay napuputol sa ispiral ng buhay,
ang batas ng pagbabago, sapagkat ang ating nag-iisip na kaisipan ang nag-hihimok sa atin patungo sa pagiging matatag, seguridad at katahimikan ng ating kahulugan.

Sa pamamagitan ng nakasasamang pagkabighani pinapanuod natin ang mga patayan, tsunamis, lindol at digmaan.
Patuloy nating sinubukang masakop ang ating kaisipan, pinupuno ng mga impormasyon. Mga palabas sa telebisyon nag papaanod sa mga aparatong nalikha ng kaisipan, mga laro sa computers, cellphones, mga palaisipan, text messaging.

At lahat na ng posibleng walang kuwentang bagay. Hinayaan nating ma-hipnotismo tayo sa walang katapusang daloy ng mga bagong imahe, bagong impormasyon, mga bagong paraan upang tuksuhin at mapatahimik ang pakiramdam.

Sa mga oras ng katahimikan para sa  panloob na pagmuni-muni sa ating mga puso ay maaaring masabi sa atin na mayroong pang higit sa buhay kaysa sa ating kasalukuyan realidad, na tayo ay nakatira sa mundo ng gutom na ispiritu.

Walang katapusang paghahangad at hindi kailan man nasisiyahan.
Nakagawa tayo ng isang unos ng datos
na lumilipad sa buong planeta upang pangasiwaan ang higit pang mga pag-iisip, marami pang mga ideya tungkol sa kung paano ayusin ang mundo, upang ayusin ang mga problema na umiiral lamang dahil ito ay nilikha ng kaisipan.

Ang pag-iisip ang lumikha ng malaking kaguluhan sa ngayon. Tayo ay nakipag- digmaan laban sa mga sakit, sa mga kaaway at sa problema.
Ang kabalintunaan ay kung ano ang ating nilalabanan siya ring naninindigan.   

Kapag mas lalong nilalabanan ang isang bagay, mas lalo itong lumalakas. Tulad ng ipag- ehersisyo ng kalamnan, ang pinaka-bagay na gusto mong maalis.

Kaya kung gayon, ano  ang kahalili ng pag-iisip?
Ano ang iba pa ang mekanismo na maaaring gamitin ng tao upang umiiral sa mundong ito?
Habang ang ibang kultura sa mga nakaraang siglo ay nakatutok sa pagtuklas ng pisikal sa pamamagitan ng paggamit kaisipan at analisis, ang mga sinaunang kultura (sagradong karunungan)ay nakabuo nang pantay-pantay na sopistikadong teknolohiya para tuklasin ang panloob na espasyo.

Ito ay ang pagkawala ng ating koneksyon sa ating panloob na mundo na nakalikha ng pagkawala ng timbang sa ating planeta.

Ang sinaunang mensahe na "Kilalanin mo ang iyong sarili” " ay napalitan ng pagnanais na maranasan ang mga panlabas na porma ng mundo.

Ang pagsagot sa tanong na "sino ako?" ay hindi lamang isang bagay na naglalarawan ng kung ano ang nasa iyong pangalan.

Hindi ikaw ang nilalaman ng iyong kamalayan.

Ikaw ay hindi lamang isang koleksyon ng mga kaisipan o mga ideya dahil sa likod ng mga kaisipan ay ang isa sa saksi ng kaisipan.

Ang mensaheng”Kilalanin mo ang iyong sarili” ", ay isang hindi masasagot na bugtong.

Sa paglaon, ang kaisipan ay mapapagod sa pagsubok hanapin ang kasagutan.
Tulad ng isang asong humahabol sa sarili niyang buntot, ang pagkakakilanlan ng pagkamaka-sarili lamang ang gustong makahanap ng kasagutan, ng layunin.

Ang katotohanan ng kung sino ka ay hindi nangangailangan ng kasagutan dahil ang lahat ng mga katanungan ay nilikha sa pamamagitan ng mga maka-sariling kaisipan.

Hindi ikaw ang iyong kaisipan.
Ang katotohanan ay namamalagi hindi sa higit pang mga sagot, ngunit sa mas kakaunting mga katanungan.  

Sinabi nga ng isang Dtef Master na,
"Hindi ako naniniwala na ang tao ay naghahanap para sa kahulugan ng buhay, sila ay naghahanap ng mga karanasan ng pagiging buhay." Dapat gising ang ating pagkatao. Ngunit iba iba ang pa-mumulaklak ng bawat buhay ng isang indibidual.   

Ang pagiging gising ng kamalayan at pag-katao ay ang katapusan ng paghihirap. Tinatawag ito sa tradisyon ng mga relihiyon bilang kaliwanagan o paraiso o langit.

Ang Isang tahimik na kaisipan ang kailangan mo upang mapagtanto ang likas na katangian sa daloy ng batis.  At lahat ng iba pang mga bagay ay kusang mangyayari at matutupad  sa sandaling ang iyong pag-iisip ay tahimik.
Sa ganoong katahimikan, ang panloob na enerhiya ay nagigising at ang magtrabaho nang walang pagsusumikap sa iyong bahagi.

Sa pamamagitan ng katahimikan ang isang tao ay makaririnig sa karunungan ng mga halaman at hayop.

Ang katahimikan ay bumubulong sa mga pangarap, at mababatid natin ang banayad na mekanismo na kung saan ang mga pangarap ay dumarating sa materyal na porma.

Ang ganitong uri ng pamumuhay ay tinatawag na “. Paggawa, ng hindi gumagawa."
Ang "gitnang daanan" bilang daan na humahantong sa kaliwanagan, meditasyon. Ang gitna sa pagitan ng dalawang sukdulan, pati na ang daan ng kagandahan.

Hindi masyadong maraming pagsisikap, ngunit hindi masyadong maliit ang pagsisikap. Yin at Yang ang perpektong balanse, ilusyon, na hindi natin nararanasan at nararamdaman ang kapaligiran, sa halip isang pag-tudla sa mga ito ng nilikhang mga kaisipan.

Ang paniniwala sa isang panlabas na mundo ay independiyenteng sa tinatanggap na paksa ay napakahalaga sa agham.
Ngunit ang ating pandama lamang ang magbibigay sa atin ng impormasyon na hindi-tuwiran.

Ang ating paniniwala tungkol sa ginawa sa isip na pisikal na mundo ay palaging sinasala sa pamamagitan ng ating pandama at samakatuwid ay laging hindi kumpleto.
May isang patla ng pagyanig na pinagsasaligan ng lahat ng ating pandama.

Ang chakras at ang pandama ay tulad ng isang pansala sa isang patuloy na panginginig ng pagyanig.
Ang lahat ng mga bagay sa uniberso ay pagyanig ngunit sa iba't ibang mga tulin at mga prikwensiya.
Ang kaisipan ay itinuturing na isang pandama.

Ang kaisipan ay patuloy na nakatatanggap ng sensasyon na nararanasan ng ating katawan. Lumitaw ang mga ito mula sa parehong pinagmulan ng panginig. Ang pag-iisip ay isa lamang na kasangkapan. Isa sa anim na pandama.

Ngunit dapat tayong tumaas sa naturang mas mataas na katayuan na kinikilala ng ating sarili ng walang pag-iisip. Ang katotohanan na hindi natin kinikilala ang pag-iisip bilang isa sa anim na pandama
ay napaka makabuluhan.

Naitubog ang ating kaisipan sa pagsusubok at ipinapaliwanag na ang kaisipan ay isang pandama  tulad ng pagsasabi sa isda ng tungkol sa tubig.
Tubig, anong tubig? Tanong ng isda.

Hindi sa kung saan ang mata ay maaaring makakita, ngunit na kung saan ang mata ay maaaring makita.
Malaman na ang Diyos ay walang hanggan at hindi kung ano ang sinasamba ng mga tao.
Hindi sa kung saan ang tainga ay maaaring makarinig, ngunit kung ano ang maaaring naririnig ng tainga.
Hindi ang naiilawan ng salita, ngunit kung ano ang naliliwanagan ng salita.

Hindi sa kung ano ang maaaring maisip ng kaisipan, kung hindi ano ang iniisip ng kaisipan.

Ang pisikal na mga kable ng utak ay nagbabago ayon sa kanyang mga gumagalaw na kaisipan. Ang kaisipang nagsasama sama ay ang kaisipang magkakasama.

Kapag ang isang tao ay nasa isang estado ng napapanatiling atensyon.
Ano ang ibig sabihin nito, na posibleng idirekta ang iyong sariling mga pansariling karanasan sa mga katotohanan.
Literal na, kung ang iyong mga saloobin ay mga takot, pag-aalala, pag-aagam-agam at negatibiti pagkatapos napapalago mo ang mga kable para sa mas maraming saloobin upang dumami at lumakas ang mga ito.

Kung ididirekta ang iyong mga kaisipan sa pag-ibig, kahabagan, pagkilala ng utang na loob at kagalakan, nakakallikha ka ng mga kable para sa pag-ulit-ulit ng mga ganoong karanasan.
Ngunit paano natin gagawin ang mga iyun  kung tayo ay napapalibutan ng karahasan at paghihirap?
 Hindi ba ito ay ilang mga uri ng maling akala o ng naghahangad na pag-iisip?

Natatanggap mo ang iyong realidad nang eksakto tulad ng mga ito. Ngunit kung nararanasan mo ito sa antas ng ugat ng pandama, sa panginig o enerhiyang antas nang walang pagkiling o impluwensiya ng pag-iisip.
Sa pamamagitan ng napapanatiling atensyon sa ugat na antas ng kamalayan,
ang mga kable para sa isang ganap na magkaibang mga pandama ng katotohanan ay nalilikha.

Nakukuha natin ng paurong ang karamihan sa mga saloobin.
Patuloy nating nakukuha ang mga ideya tungkol sa mga panlabas na mundo na humuhugis sa ating walang kinikilingan kaisipan, ngunit ang ating panloob na kahinahunan ay hindi kailangan maging nakasalalay sa mga panlabas na pangyayari.
Ang mga pangyayari ay hindi mahalaga.

Tanging ang estado ng ating mga  kamalayan ang mahalaga.
Ang  meditasyon ay nangangahulugan na maging malaya sa anumang panukat.
Malaya sa lahat ng paghahambing.
Upang maging malaya sa lahat ng gustong marating..
Hindi mo sinusubukan maging iba pa maliban sa iyong tadhana.
Ikaw ay pumapayag sa kung ano ang iyong ninanais.
Ang paraan upang mapangibabawan ang paghihirap ng mga pisikal na kaharian ay ang lubos na pagyakap rito. Upang sabihin pinapayagan ito.
Kaya ito ay nagiging isang bagay sa loob mo, sa halip na ikaw ang maging isang bagay sa loob nito.

Paano tayo mamumuhay sa paraan na ang kaisipan ay hindi sumasalungat sa nilalaman nito?
Paano natin aalisin ang laman ng puso sa maliit na ambisyon?

 Dapat magkaroon ng isang kabuuang rebolusyon sa kamalayan at kaisipan.

Ang isang radikal shift sa oryentasyon mula sa mga panlabas na mundo sa panloob.
Ito ay hindi isang rebolusyon nadala sa pamamagitan ng kalooban o pagsisikap. Ngunit sa pamamagitan ng pagsuko.
Ang pagtanggap ng mga katotohanan bilang ito ay isang realidad.

Ang larawan ng bukas na puso ni Cristo-Jesus ay kapangyarihang nagbibigay ng ideya na dapat bukas ang isang tao sa lahat ng uri ng hapdi at sa lahat ng kirot at kalungkutan. Dapat matutong tumanggap ng kalahatan upang mananatiling bukas sa gitna ng pinagmulang ebolusyon.

Hindi ito nangangahulugan maging Cristo ang iyong pamumuhay sa puro sakripisyo at paghihirap sapagkat iisa lamang ang naghandog ng buhay para sa sangkatauhan, hindi mo kailangang maghanap ng mga sakit, kirot at kalungkutan ngunit kapag ang mga ito ay dumating, na siguradong dumarating, matuto kang tanggapin ang katotohanan kung ano ito, sa halip na naghahangad ng iba pang katotohanan. Buksan mo ang iyong puso.

Job 2: 1-13

Sinubok Muli ni Satanas si Job

               1 Muling humarap kay Yahweh ang mga anak ng Diyos, a at naroon din si Satanas. b 2 Tinanong ni Yahweh si Satanas, ang Tagapagparatang. "Saan ka nanggaling?"
               Sumagot si Satanas, "Nagpapabalik- balik at naglilibot ako sa buong daigdig."
               3 "Napansin mo ba ang lingkod kong si Job?" tanong ni Yahweh. "Wala siyang katulad sa daigdig. Mabuti siyang tao, sumasamba sa akin, at umiiwas sa masamang gawain. Hinimok mo akong pinsalain siya kahit walang sapat na dahilan, subalit nananatili pa rin siyang tapat sa akin," sabi pa ni Yahweh.
               4 Sumagot si Satanas, "Kahit anong bagay ay ibibigay ng tao, huwag lamang siyang mamatay. 5 Subukin ninyong saktan ang kanyang katawan at sigurado kong susumpain niya kayo nang harap-harapan!"
               6 Sinabi ni Yahweh, "Kung gayon, gawin mo ang gusto mong gawin sa kanya, huwag mo lamang siyang papatayin."
               7 Kaya umalis si Satanas sa harapan ni Yahweh at tinadtad ng nagnanaknak na sugat ang buo nitong katawan mula ulo hanggang talampakan. 8 Naupo si Job sa tabi ng basurahan at kinamot niya ng isang pirasong basag na palayok ang kanyang mga sugat. 9 Sinabi ng kanyang asawa, "Mananatili ka pa bang matuwid? Sumpain mo ang Diyos at nang mamatay ka na!"
               10 Ang sagot ni Job, "Hindi mo naiintindihan ang iyong sinasabi. Pagpapala lang ba ang tatanggapin mo sa Diyos? Hindi ba natin tatanggapin kung bigyan niya tayo ng pagdurusa?" Sa kabila ng kanyang paghihirap, hindi nagsalita si Job ng laban sa Diyos.

Ang mga sinaunang espirituwal na tao ay naniniwala na sa pamamagitan ng puso natin malalaman ang mga tunay na katotohanan. Ang puso ay may sariling katalinuhan na namumukod tangi tulad ng ginagawa ng ating utak.

Ang sinaunang espirituwal na mga tao ay naniniwala na ang puso, hindi ang utak,
 ang pinagmulan ng karunungan ng tao.
Ang puso ay itinuturing na ang sentro ng kaluluwa at ng mga personalidad.

Sa pamamagitan ng puso nakikipag-usap ang mga banal, na nagbibigay sa mas mataas na sinaunang taong espirituwal na malaman ang kanilang tunay na landas.
Ito ay nangangahulugan ng pagtimbang sa mga puso".

Itinuturing na isang mahusay na bagay na mamatay ng may magaan na puso. Nangangahuugang nabuhay tayo ng maayos at may pag-ibig.  Isang unibersal na yugto sa karanasan ng isang tao ang isang proseso ng pag-gising sa gitna ng karanasan na ang ating sariling enerhiya ay enerhiya ng sandaigdigan.

Kapag pinayagan mo ang iyong sarili na maramdaman ang pag-ibig at pagmamahal, upang maging isang pag-ibig at pagmamahal, kapag ikinonekta mo ang iyong panloob na mundo at pagkatao gamit ang mga panlabas na mundo at pagkatao, ang lahat ay iisa. Paano ba bumubukas ang puso?

Sinasabing, “Ang Diyos ay nananahan sa atin.

 1 Corinto 3:

16 Hindi ba ninyo alam na kayo'y templo ng Diyos at naninirahan sa inyo ang kanyang Espiritu?

17 Paparusahan ng Diyos ang sinumang magwasak ng templo niya. Sapagkat banal ang templo ng Diyos, at kayo ang templong iyan.

Roma 8: 1-39

Pamumuhay Ayon sa Espiritu

               1 Kaya nga, hindi na hahatulang maparusahan ang mga taong nakipag-isa na kay Cristo Jesus. 2 Wala na ako a sa kapangyarihan ng kasalanan at kamatayan sapagkat pinalaya na ako ng kapangyarihan ng Espiritung nagbibigay-buhay sa pamamagitan ni Cristo Jesus. 3 Ginawa ng Diyos ang hindi kayang gawin ng Kautusan dahil sa likas na kahinaan ng tao. Isinugo niya ang kanyang sariling Anak sa anyo ng taong makasalanan upang pawiin ang kasalanan. Sa gayon, hinatulan na niya ang kasalanang umaalipin sa tao. 4 Ginawa ito ng Diyos upang ang panuntunan ng Kautusan ay matupad na sa atin na namumuhay ayon sa Espiritu at hindi ayon sa hilig ng laman.
               5 Ang mga namumuhay ayon sa hilig ng laman ay walang pinapahalagahan kundi ang mga bagay na ukol sa laman; ngunit ang mga namumuhay ayon sa Espiritu ay nagpapahalaga sa mga bagay na espirituwal. 6 Ang pagsunod sa hilig ng laman ay naghahatid sa kamatayan, ngunit ang pagsunod sa Espiritu ay nagdudulot ng buhay at kapayapaan. 7 Kaya nga, kapag sinusunod ng tao ang mga hilig ng laman, siya'y nagiging kaaway ng Diyos sapagkat hindi niya sinusunod ang batas ng Diyos, at talaga namang hindi niya kayang sundin ito. 8 At ang nabubuhay ayon sa hilig ng laman ay hindi maaaring kalugdan ng Diyos.
               9 Ngunit hindi na kayo namumuhay ayon sa laman, kundi ayon sa Espiritu. Sa katunayan, nananatili na sa inyo ang Espiritu ng Diyos. Kung wala sa isang tao ang Espiritu ni Cristo, hindi kay Cristo ang taong iyon. 10 Ngunit dahil nananahan sa inyo si Cristo, mamatay man ang inyong mga katawan dahil sa kasalanan, ang espiritu naman ninyo ay buhay sapagkat itinuring na kayong matuwid ng Diyos. 11 Kung nananahan sa inyo ang Espiritu ng Diyos na siyang muling bumuhay kay Jesu-Cristo, siya ang muling bubuhay sa inyong mga katawang mamamatay, sa pamamagitan din ng kanyang Espiritung nananahan sa inyo.
               12 Mga kapatid, hindi na tayo alipin ng likas na hilig ng laman kaya hindi na tayo dapat mamuhay ayon sa katawang makalaman. 13 Sapagkat mamamatay kayo kung namumuhay kayo sa katawang makalaman, ngunit kung pinapatay ninyo sa pamamagitan ng Espiritu ang mga gawa ng katawang makalaman, mabubuhay kayo. 14 Ang lahat ng pinapatnubayan ng Espiritu ng Diyos ay mga anak ng Diyos. 15 Sapagkat hindi ibinigay sa inyo ng Diyos ang Espiritu upang kayo'y gawing mga aliping namumuhay sa takot. Sa halip, ibinigay sa inyo ang Espiritu upang kayo'y gawing mga anak ng Diyos, kaya nakatatawag tayo sa kanya ng "Ama, Ama ko!" 16 Ang Espiritu ang nagpapatotoo, kasama ng ating espiritu, na tayo'y mga anak ng Diyos. 17 At yamang mga anak, tayo'y mga tagapagmana ng Diyos at kasamang tagapagmana ni Cristo. Sapagkat kung tayo'y kasama niya sa pagtitiis, tayo'y makakasama niya sa kanyang kaluwalhatian.

Ang Kaluwalhatiang Sasaatin

               18 Para sa akin, ang mga pagtitiis natin sa kasalukuyan ay hindi maihahambing sa kaluwalhatiang mahahayag sa atin balang araw. 19 Sapagkat nanabik ang sangnilikha na ihayag ng Diyos ang kanyang mga anak. 20 Nabigo ang sangnilikha, hindi dahil sa kagustuhan nito, kundi dahil itinulot iyon ng Diyos. Gayunman, nagbigay rin siya ng pag- asa 21 na ang lahat ng nilikha ay pinalaya ng Diyos upang hindi na ito mabulok, at upang makabahagi ito sa maluwalhating kalayaan ng mga anak ng Diyos. 22 Alam nating hanggang ngayo'y dumaraing ang sangnilikha dahil sa matinding hirap na tulad ng isang nanganganak. 23 At hindi lamang ito, kundi tayong mga tumanggap na ng Espiritu bilang unang kaloob ng Diyos ay dumaraing din habang hinihintay natin ang paghahayag ng ating pagiging mga anak ng Diyos at ang paglaya ng ating mga katawan. 24 Naligtas tayo dahil sa pag-asang ito. Ngunit hindi iyon matatawag na pag-asa kung nakikita na natin ang ating inaasahan. Sapagkat sinong tao ang aasa pa kung ito'y nakikita na niya? 25 Ngunit kung umaasa tayo sa hindi natin nakikita, hinihintay natin iyon nang buong tiyaga.
               26 Gayundin naman, tinutulungan tayo ng Espiritu sa ating kahinaan. Hindi tayo marunong manalangin nang wasto, kaya't ang Espiritu ang dumaraing para sa atin, sa paraang di natin kayang sambitin. 27 At ang Diyos na siyang nakakasaliksik sa puso ng tao, ang siyang nakakaalam kung ano ang kalooban ng Espiritu, sapagkat ang Espiritu ang namamagitan para sa mga hinirang, ayon sa kalooban ng Diyos.
               28 Alam nating sa lahat ng bagay ay gumagawa ang Diyos para sa ikabubuti ng mga nagmamahal sa kanya,  silang mga tinawag ayon sa kanyang layunin. 29 Sapagkat sa mula't mula pa'y alam na ng Diyos kung sino ang magiging kanya at ang mga ito'y pinili niya upang maging tulad ng kanyang Anak. Sa gayon, ang Anak ang naging panganay sa lahat ng maraming magkakapatid. 30 Ang mga pinili niya noon pang una ay kanyang tinawag; at ang mga tinawag ay kanya ring pinawalang-sala, at ang mga pinawalang-sala ay kanyang binahaginan ng kanyang kaluwalhatian.

Ang Pag-ibig ng Diyos

               31 Ano pa ang masasabi natin tungkol dito? Kung ang Diyos ay panig sa atin, sino ang makakalaban sa atin? 32 Kung ang sarili niyang Anak ay hindi niya ipinagkait, sa halip ay ibinigay para sa ating lahat, hindi kaya niya ibibigay sa atin ang lahat ng bagay? 33 Sino ang makakapagharap ng paratang laban sa mga hinirang ng Diyos, gayong ang Diyos ang nagpapawalang-sala sa kanila? 34 Sino ang hahatol na sila'y parusahan? Si Cristo Jesus na pinatay, ngunit higit sa lahat ay muling binuhay, ngayon ay nasa kanan ng Diyos upang mamagitan para sa atin. 35 Sino ang makapaghihiwalay sa atin sa pag-ibig ni Cristo? Ang kaguluhan kaya, ang kapighatian, pag-uusig, pagkagutom, kahirapan, panganib, o kamatayan? 36 Ayon sa nasusulat,
"Dahil po sa inyo'y buong araw kaming pinapatay,
turing nila sa amin ay mga tupang pangkatay."
               37 Hindi! Sa lahat ng mga ito, tayo'y siguradong magtatagumpay sa pamamagitan niya na nagmamahal sa atin. 38 Sapagkat natitiyak kong walang makapaghihiwalay sa atin sa kanyang pag-ibig. Kahit ang kamatayan, ang buhay, ang mga anghel, ang mga pamunuan o ang mga kapangyarihan, ang kasalukuyan o ang hinaharap, 39 ang kataasan, ang kalaliman, o alinmang nilalang ay hindi makapaghihiwalay sa atin sa pag-ibig ng Diyos na ipinagkaloob sa atin sa pamamagitan ni Cristo Jesus na ating Panginoon.

Sinasabing:"Ang Diyos ay nanahan sa iyo,  at hindi mo na kailangang gumawa ng kahit ano upang maging napagtanto ng Diyos o makilala ng Diyos.
Ito ay ang iyong tunay at natural na estado.
Alisin ang lahat ng mga paghahanap, buksan ang iyong pansin sa kalooban at isakripisyo ang iyong kaisipan sa iyong sarili, banaagin sa iyong puso ang iyong pag-iral.

Dahil ito ang iyong sariling nabubuhay na karanasan, ang sariling pagtatanong ay ang isa sa direkta at agarang paraan. "
Kapag nag-meditasyon at nag-obserba ng mga sensasyon sa kalooban, ang iyong panloob na buhay na buhay, ikaw ay nag-oobserba ng pagbabago.

Ito puwersa ng pagbabago na pumapailanglang at lumilipas habang ang enerhiya ay nagbabagong anyo. Ito ang antas na kung saan ang isang tao ay umuunlad o napapaliwanagan,
ito ang antas na kung saan ang isa ay nakakakuha ng kakayahang umangkop sa bawat sandali, o upang patuloy na makalipat sa pagbabago sa daloy ng pangyayari, sa kalungkutan at kasiyahan sa lubos na kaligayahan.

Lahat ng tao ay nag-iisip ng pagbabago sa mundo, ngunit kakaunti ang taong nag-iisip ng pagbabago ng kanyang sarili."
Ang pinakamahalagang katangian para sa kaligtasan ng buhay ng mga nilikha ay hindi ang lakas o katalinuhan, ngunit sa kanyang pag-angkop sa pagbabago.

 Lahat ng bagay ay lumilitaw, lumilipas at nagbabago. Patuloy na nagbabago.
Ang paghihirap ay umiiral dahil kumonekta tayo sa isang bahagi ng ating pagkatao, kung may pang-unawa sa ganitong kaalaman, magiging lubos ang kaligayahan sa kalooban.

Buksan ang iyong puso.
Dapat mong buksan ang iyong sarili sa pagbabago.
Upang mabuhay sa mundo,
sumayaw sa kanya, makipag-ugnay sa kanya, mabuhay ng ganap, ganap na pag-ibig, ngunit malaman na ito ay nagbabago
at sa huli  ang lahat ng mga porma ay matutunaw at baguhin.

Ang lubos na kaligayahan ay ang enerhiya na tumugon sa katahimikan.
Nagmumula ito sa pag-aaalis ng laman ng ng lahat ng nilalaman sa kamalayan.
Ang nilalaman ng mga lubos na kaligayahan ay enerhiyang ipinanganak ng katahimikan ito ang kamalayan.
Ang isang bagong kamalayan ng puso.
Ang isang kamalayan na konektado sa lahat.